100 and still running!

U zult het wel niet bijhouden! Ik doe het ook niet, maar dit computerprogramma vertelt me dat dit mijn 100ste stukje is op mijn weblog. Tijd voor een evaluatieve beschouwing zult u zeggen? Wel, de kwalitatieve evaluatie van dit weblog laat ik aan de lezers over. Zelf beperk ik me, een bestuurder in deze tijd van kwantificering indachtig, tot een kwantitatieve opmerking. Toen ik decaan werd, stelde ik me tot doel minstens één intro per week te schrijven. Als ik goed heb geteld is dit mijn 89ste week als decaan. U kunt dus meteen met mij vaststellen dat dit alvast één doelstelling is waarin ik - voorlopig - ben geslaagd. Of dit representatief is voor mijn hele decanaat, ook dat laat ik aan de lezers over. En nu weet u waarom dit blog geen reactie-mogelijkheid voorziet.
Maar goed, als dit stukje representatief wil zijn voor het hele blog, dan kan het natuurlijk, zo zullen de onverlaten onder u denken, maar over twee dingen gaan: reizen of eten en drinken. Daar gaan we dus; of beter daar gingen we dus: vorige week, met het hele faculteitsbestuur naar Lissabon.
Hoe lang deze traditie al bestaat weet ik niet, maar het IS traditie dat het Faculteitsbestuur ongeveer om het anderhalf jaar - bij de overgang naar een nieuw bestuur en halverwege de driejarige termijn - ergens een paar dagen op de hei gaat zitten, bij voorkeur op een plek waar geen hei is maar waar bergen, zee, rivieren of gewone mooie cultuursteden zijn. En zo trokken Jonathan, Theo, Mat, Irene, Gülsah en uw dienaar vorige week naar Lissabon. Gedurende goed drie dagen hebben we er zowat alle grote dossiers besproken die momenteel spelen in de Faculteit: de redesign bachelor, de academisering van de bachelor, de Engelstalige bachelor, de geplande operatie tot rationalisering van de interne organisatie en de oefening die het Bureau wordt gevraagd te doen om de eigen werking tegen het licht te houden en waar mogelijk te versterken. Stof genoeg tot discussie dus.
Uiteraard heeft zo'n reis ook andere aspecten. Het is een moment waarop je als bestuur eens tijd hebt om goed over de zaken door te praten in ontspannen sfeer, met de nodige distantie van de dagelijkse bekommernissen. Zoiets werkt natuurlijk inspirerend, en we kijken daarbij op geen uurtje nachtrust minder, dat spreekt.
Een even goede traditie is dat bij deze reizen telkens een partnerinstelling wordt bezocht. Dit keer was dit de Universidade Catolica de Portugal, waarmee we kort tevoren een uitwisselingsakkoord hebben gesloten. De Rechtenfaculteit in Lissabon -er is ook nog één in Porto - van deze universiteit is één van de meer internationaal gerichte en innovatieve van het Iberische schiereiland. Het is een kleine faculteit met een grote naam. De ontvangst was hartelijk en het bezoek leerrijk. Vooral de aanpak van de Faculteit om de uitval in het eerste jaar drastisch te doen zakken, zonder op het niveau toe te geven - integendeel - was zeker inspirerend. Hetgeen ons meteen extra input gaf voor de academiseringsdiscussie.
Ik beloofde nog iets zeggen over eten en drinken. Laat mij kort zijn. Als bestuurders van een Faculteit die gelooft in de empirische studie van het recht zijn we consequent geweest. En ik wil u meegeven dat er in het bestuur een 'vederlichte voorkeur' voor Douro boven Dao bestaat.
Oh ja, we zijn ook allen goed teruggekomen. Theo weliswaar zonder portefeuille. Die liet hij achter bij een medepassagier op tram 28. Het is sprekend voor zijn engagement voor de Faculteit dat zijn eerste reactie was: 'Dit maakt me tot voorwerp van studie voor Intervict'. Of hoe empirische studie ook te ver kan gaan.