zaterdag 9 mei 2009

Henry and Molly

Sinds gisterenavond ben ik in New Haven, waar ik een weekje onderzoek zal doen als gast van Michael Reisman aan de Yale Law School. Vanmorgen ben ik de bibliotheek ingedoken, en het moet gezegd, er zijn slechtere plaatsen om aan een weblog te schrijven op zaterdagmiddag dan in de 'Foreign & International Collection' van de Yale Law Library.
In feite ben ik al sinds woensdag in de regio. De voorbije twee dagen was ik samen met Rianne Letschert van Intervict, tevens ondervoorzitter van de pas opgerichte Klankbordgroep voor het 'Tilburg Global Law Network' waaraan de Faculteit de komende jaren wil bouwen, te gast bij de rechtenfaculteit van de University of Connecticut in Hartford. Voor vele van de Tilburgse collegae is dit geen onbekende plek. U.Conn is wellicht één van onze oudste en trouwste partners, zeker aan deze kant van de oceaan. De relatie gaat terug tot 1981 en sindsdien hebben tientallen Tilburgse en Hartfordse studenten en docenten de partnerinstelling voor kortere of langere termijn bezocht. Dit jaar 2009 alleen al gingen vier Tilburgse collega's, Linda Senden, Pierre Larouche, Conny Rijken en Jonathan Verschuuren, Rianne en mijzelf vooraf.
Doel van ons bezoek was een aantal onderhandelingen over de uitdieping van de relatie in het kader van ons plan om meer in te zetten op een aantal 'preferred partners', het Tilburg Global Law Network. Deze verliepen goed en over enkele resultaten ervan leest u later en elders meer.
De rechtenfaculteit van Hartford is een heerlijke plaats. De faculteit heeft een mooie campus aan de rand van de stad, gelegen in een Ardens landschap. Het is een verzameling neo-gotische gebouwen die charme en rust uitstralen. Charme, in tegenstelling tot rust, heeft ook onze gastheer, Mark Janis, groot specialist van het internationaal recht in de 19de eeuw. Zijn gastvrijheid, hier, in zijn tweede stek Oxford en in zijn huis in Normandië is even indrukwekkend als zijn belezenheid, zijn spittante geest en permanente snelvurende humormachine.
Van "winen and dinen" weet men in Hartford, en zeker Mark, alles. Toen ik hier vorig jaar als eens twee dagen was werd ik op twee ontbijten, drie lunchen en twee diners getracteerd. Dit keer viel ons een bezoek aan een bijzonder lekker visrestaurant ten deel. Maar het hoogtepunt was toch wel de gezellige drink achteraf bij Mark en Jane thuis. Zoals me vorig jaar al was opgevallen, was het daar weer de zoete inval. Naast onszelf, de decaan en een andere prof van Harford, waren er ook twee jonge toeristen uit Normandië, een fles Calvados, en natuurlijk Henry en Molly. Met hen was het voor mij een blij weerzien. Aan hun kwispelstaartjes te zien was dat overigens wederzijds. U ziet waarop transaltantische academische relaties allemaal stoelen.