Appelstrudel met bier

Sommige Nederlanders denken over de Vlamingen dat het Bourgondiërs met culinaire klasse zijn, en dat ze dat altijd en overal zijn. Wel, we doen ons best, maar soms kunnen we ook wel eens ontsporen.
Deze week was ik op missie naar Centraal-Europa, op zoek naar nieuwe partners en nieuwe academische samenwerking met universiteiten aldaar. Het heette een 'high level mission' te zijn. Het is u vergeven te denken dat dit begrip sloeg op de samenstelling van de delegatie. Mijn metgezellen waren immers onze rector Philip Eijlander, drie vice-decanen Harald Benink (FEB), Leon Oerlemans (FSW) en Bert van Roermund (FGW) en Petra Bergsma van het 'International Office'. Maar het zou onjuist zijn te denken dat 'high level' ook sloeg op de luxe waarmee dit soort delegaties in mijn Vlaamse geest plegen te worden omringd. Dat laatste was zeker niet het geval in Warschau waar het hotel alleen ontsnapte aan een scherpe kwalificatie in oud-Vlaams van mijn kant dankzij het tijdig aangereikte cultuurhistorische besef dat we hier geconfronteerd waren met een gebouw in authentiek en authentiek gehouden 'sociaal-realistische stijl' uit de tijd dat de Sovjets hier nog in naam van het roemruchte volksdemocratische socialisme de plak zwaaiden.
Neen, 'high level' sloeg op twee andere dingen. Ten eerste op het hoge niveau van wat we bereikten. In vier dagen bezocht onze delegatie zes universiteiten, waarvan er vier interessant waren voor de Rechtenfaculteit: Corvinus in Budapest, Charles University in Praag, Jagiellonian University in Krakow en de Universiteit van Warschau. In elk van deze werden we zeer enthousiast ontvangen en werden interessante mogelijkheden van samenwerking besproken en op het spoort gezet.
Maar ten tweede en vooral sloeg het op het hoge tempo waarop deze reis verliep. Zondagavond in Budapest, maandagavond met het vliegtuig naar Praag, dinsdagavond met het vliegtuig naar Krakow en de middag erop met de trein naar Warschau. Een mens zou zich voor minder gedesoriënteerd voelen. Toen we maanddagavond met zijn vieren een hapje gingen eten op de markt van Praag waren we nog maar 24 uren van huis, maar het leek al twee weken. Bij elk van ons uitte zich dit op vreemde manieren.
Hoe dat bij de anderen was leest u ongetwijfeld op hun blogs. Wat mij betreft, ik besef dat mijn lunchkeuze van de volgende dag de naam en faam van de Vlaming als Bourgondiër met smaak blijvend schade heeft berokkend. Er was dus niets dat me nog tegenhield de dag erna in Krakow mijn ontbijt te nemen bij Macdonalds.
Gelukkig kan ik volgende week naar de VS om mijn smaakpatroon te herstellen.