Vorig jaar wist Marc Groenhuijsen hem nog op de meet te kloppen en hem van de 10de titel te houden, maar dit jaar vermocht niets hem te stoppen: Erik-Jan Broers is gisterenavond voor de 10de maal tot Beste Docent van FRW verkozen. Misschien ietwat gepikeerd door het feit dat vorig jaar het reeds goed voorbereide kampioenenfeest was verstoord, maakte Erik-Jan Broers er meteen een Merckxiaanse overwinning van: naast het algemeen klassement kopte hij ook de titels voor beste hoorcollegedocent, beste 1ste-jaarsdocent en bachelor Rechtsgeleerdheid binnen. In zijn overwinningsspeech pleitte hij nog net niet voor de afschaffing van alle andere bachelors en de masters in het kader van de 'generalisering' van de opleiding die het faculteitsbestuur zo dierbaar is. Het zou de transparantie ten goede komen, zo dacht hij overduidelijk.
Wie denkt dat deze overwinning er vanzelf is gekomen en puur stoelt op talent, vergist zich. Net als zijn belangrijkste imitator John Cleese bouwt Erik-Jan Broers zijn 'performance' op talent én meticuleuze voorbereiding en is hij gedreven door een inhoudelijk en vormelijk perfectionisme. Op zijn blog in Univers geeft hij dit niet prijs, maar zijn huis hangt vol met spiegels, geluidsopname-apparaten en schermen waarop constant life-footing van de grote retoren uit de geschiedenis genre Demosthenes, Cicero of Churchill zijn te zien. Ook welven door de luidsprekers bijna voortdurend golven van applaus en hysterisch gegil. Nu en dan suggereert de sirene van een ambulance dat er weer een groopie is flauw gevallen.
De overwinning mag men bovendien vergelijken met de reactie van de betere flandrien in het pre-cancellera-tijdperk die na de nederlaag in de Ronde van Vlaanderen met de vingers in de neus Parijs-Roubaix moest en zou winnen. Erik-Jan heeft de cijfers van vorig jaar grondig bestudeerd en heeft daaruit de volgende conclusie getrokken. Hij dacht en sprak: 'Groenhuijsen, Van der Vorm, Kooijmans, etc, de grote concurrenten, het zijn allemaal strafrechtsmensen. Leenknegt, da's een halve historicus. Dus dat is het, we strijden met gelijke wapens, we hebben de mooiste vakken: strafrecht en rechtsgeschiedenis. Ik moet het mezelf moeilijker maken en een minder evident vak erbij nemen. Dan zullen de studenten het ware pure talent pas echt onderkennen'. Wie zich heeft afgevraagd waarom Erik-Jan dit jaar ook werkcolleges Encyclopedie gaf, weet het nu.
Overigens mocht ik gisteren niet van dit gebeuren smaken. Maar ik was toch een fier man. Fier op een faculteit die zoveel goede docenten in huis heeft, en fier op een faculteit die intussen op een ander forum stond te schitteren met één van haar hoogleraren. Gisterenavond was er in Den Haag de tweede bijeenkomst van de UvT-sociëteit. Deze organiseert debatten waarbij academici uit Tilburg hun kennis en inzichten delen met belangrijke maatschappelijke spelers. Gisteren was het aan onze Monica Claes en Geert Corstens, President van de Hoge Raad, om met elkaar in debat te gaan over de verhoudingen tussen Europa en de nationale staten. Monica Claes bracht een begeesterend verhaal waarin ze een lans brak voor de bestaande Europese constructie van 'multilevel governance'. Zij, net als Corstens, wist visie met juridische techniek op zo'n manier te verbinden dat diepgang en duidelijkheid elkaar in evenwicht hielden. Als landgenoot en studiegenoot mocht ik een beetje extra-trots zijn.
Prof. Randall Lesaffer
Randall R.C. Lesaffer (1968, Brugge) studeerde rechten en geschiedenis aan de Universiteit Gent en de K.U. Leuven. In Leuven promoveerde hij in 1998 tot doctor in de rechten op een proefschrift over vredes- en alliantieverdragen van de 15e tot de 20e eeuw. Sinds maart 1999 is hij hoogleraar rechtsgeschiedenis in Tilburg, waarbij hij zich richt op de geschiedenis van het volkenrecht van de 15e tot de 18e eeuw. Lesaffer geldt als een internationale autoriteit op dit gebied. In 2008 werd hij benoemd tot decaan van de Faculteit Rechtswetenschappen.