Vorige donderdag tot zaterdag was ik (nog eens) naar het buitenland, meer bepaald naar Bonn. Ditmaal niet voor 'decanale zaken', maar voor een heus wetenschappelijk congres. Het congres, 'L'art de la paix dans l'époque de Westphalie' was een louter historisch congres over vredesonderhandelingen in de 17de eeuw. Het was georganiseerd door de onderzoeksgroepen die werken aan de publicatie van alle relevante bronnen van het beroemde vredescongres van Westfalen (1641-1649).
Deze reeks staat in de allerbeste traditie van de Duitse historische wetenschap. Knap en strak georganiseerd werken tientallen onderzoekers samen aan een megaproject dat bovendien op een bijzonder gedegen en diepgaande manier wordt uitgevoerd. Sinds de start, ruim vier decennia geleden, zijn zo'n 40 volumes verschenen; er volgen er nog zeker 60, of meer. Een werk voor de eeuwigheid dus, in meer dan één betekenis van het woord. Het is alleszins wel het soort onderzoekdat je de waan van de dag even doet overstijgen.
Voor mij was dit congres mijn eerste actieve congresdeelname sinds ik aantrad als decaan. Ik moet eerlijk toegeven dat de voorbereiding niet je dat was, maar omdat mijn opdracht was één en ander juridisch te kaderen voor niet-juristen, kon het daarmee wel. Opvallend hoe deze 'interdisciplinaire' insteek door velen als een Aha-Erlebnis werd ervaren.
Prof. Randall Lesaffer
Randall R.C. Lesaffer (1968, Brugge) studeerde rechten en geschiedenis aan de Universiteit Gent en de K.U. Leuven. In Leuven promoveerde hij in 1998 tot doctor in de rechten op een proefschrift over vredes- en alliantieverdragen van de 15e tot de 20e eeuw. Sinds maart 1999 is hij hoogleraar rechtsgeschiedenis in Tilburg, waarbij hij zich richt op de geschiedenis van het volkenrecht van de 15e tot de 18e eeuw. Lesaffer geldt als een internationale autoriteit op dit gebied. In 2008 werd hij benoemd tot decaan van de Faculteit Rechtswetenschappen.