In to Africa?

De voorbije dagen was ik in Londen voor een congres over globalisering en de universitaire wereld, 'Going Global 3'. Samen met zo'n duizend afgevaardigden uit zowat alle landen van 'the old Empire' en nog een paar andere, heb ik me er mogen buigen over de kansen en moeilijkheden van de internationalisering en globalisering.
Zoals dat meestal bij dergelijke grote congressen het geval is, is het niveau van de lezingen en discussies even wisselwallig als het Londense weer. Maar het is een unieke gelegenheid om allerlei indrukken en ideeën op te doen en de horizon te verbreden.
Vanuit het oude continent heb ik Engeland altijd al ervaren als een venster op de wijdere wereld. Engeland ligt inderdaad niet in Europa; als geen ander Europees land is het met handen en voeten gebonden aan zijn buiten-Europese verleden én heden. In die zin is dit internationale congres veel mundialer en veel minder Europees dan een tegenvoeter in Frankrijk of Duitsland zou zijn.
Wat blijft hangen na twee dagen is hoe snel de wereld veranderd en hoe zeer we ons moeten reppen om nog mee te kunnen. Op 'Going Global 3' is het nu al zo ver dat de focus meer en meer naar Afrika verschuift. Omdat China en India al worden platgelopen door zowat eenieder in de wereld die op zoek is naar goede studenten en toekomstige kenniswerkers, hoort men hier naast deze landen ook steeds meer namen als 'Zuid-Afrika', 'Nigeria' en 'Tanzania' en 'Oeganda'.
Een andere constante is het besef dat de tijd van vrijblijvende bilaterale akkoorden voorbij is. De komende jaren zal wereldwijd vooral veel energie worden gestoken in meer selectieve, diepgaande contacten. Voor mij is dat een mooie boodschap: dat is precies de weg die het faculteitsbestuur ook wil opgaan.