Luctor et emergo

Gisteren was een erg drukke dag. Van 11 tot 17 uur had ik non-stop besprekingen met diverse collega's van de faculteit. Daarvoor en daarna was het reppen om een paar zaken te lezen, te beantwoorden en met de mensen van het faculteitsbureau te bespreken. Tussendoor kon ik nog van tijd tot tijd even poolshoogte nemen van de stand van het heroïsche gevecht dat Maya nu al enkele weken levert met mijn uiterst onwillige laptop.
Wat me sterk opvalt bij al die ontmoetingen met vakgroeps- en instituutsvoorzitters, managers, wetenschappelijke medewerkers en ondersteunend personeel zijn de enorme betrokkenheid, gedrevenheid en professionalisme dat iedereen uitstraalt. Het 'eigenaarschap' dat men voelt ten aanzien van 'zijn' of 'haar' departement, instituut of dienst is groot; de trots op 'onze' faculteit evenzeer. Het maakt elk gesprek, ook aan het einde van een hele reeks, telkens weer prettig en inspirerend.
Het maakt wellicht ook dat ik op zo'n dagen helemaal opgeslorpt word door de faculteit. Tot op het punt dat de rampen die mijn eigen land treffen me totaal ontgaan en me pas uren later ter ore komen. Dat de regering Leterme I gevallen is en België daarmee in een diepe crisis is terecht gekomen, tot daar aan toe. Maar dat ik pas om middernacht vernam dat Vlaanderens tourhoop in bange dagen, Stijn Devolder, gisteren een kwartier verloor op de klim naar Hautacam, dat tart natuurlijk alle verbeelding. Maar, wielerliefhebbbers uit de Lage Landen, wees gerust, Devolder is een West-Vlaming, en die dragen de wapenspreuk van de Zeeuwse buren diep in het hart gegrift. Hij komt wel weer boven.