Straks borrelen we in de aula?

Vorige vrijdag was het nog eens aula-dag. Voor mij was het wel een erg bijzondere. Ditmaal mocht ik er immers niet heen als voorzitter van de promotiecommissie, maar, samen met Trix van Erp-Jacobs, als promotor. Bijzonder was ook dat de rector magnificus hemzelf zich spontaan had aangeboden om de plechtigheid te leiden. Dit doet de rector slechts bij grote uitzondering.
De aanleiding daartoe was ongetwijfeld de figuur van de promovendus: Raymond Kubben. Raymond is niet de eerste de beste. Al van in zijn eerste studiejaren gold hij niet alleen als een uitzonderlijk talent en een harde werker, maar ook toen al had hij het imago rond zich kleven van een rasechtige intellectueel. En dat is hij ook. In een tijd waarin vaak, en terecht, de nadruk wordt gelegd op het belang van goede begeleiding, opleiding en methodiek, staat Raymond als een bevlogen, geïnspireerd en vooral erudiet man die boven de laag van zijn methodiek een mooi verhaal met een vleugje 'flou artistique' weet te leggen. Het lijkt allemaal gemakkelijk en evident, maar het is het resultaat van jaren inspanning. De verdediging was zoals het proefschrift zelf superieur. Raymond Kubben stond er in zijn feestelijk pak bij als een causeur die met grapjes doorspekte beschouwingen staat weg te geven op een receptie, tot stichting en vermaak van het publiek. Bij wijlen kon hij daarin wel ver gaan, soms even net over de grens van het ernstige, maar zoals iemand nadien zei, hij komt er mee weg omdat zijn antwoorden ook getuigen van een superieure beheersing van het onderwerp en van een vlijmscherp vermogen tot analyse. Terwijl ik dit schrijf moet ik bijna spontaan denken aan het beeld dat Walter Isaacson ophangt over de stijl van Kissinger in zijn biografie over de man. Maar gelukkig heeft Raymond een oneindig beter hart dan deze man. Het zal niemand verwonderen dat de rector aan het einde van de zitting het 'cum laude' mocht uitspreken.