Academische zittingen zijn per definitie een belangrijk deel van het academisch leven, en dan nog helemaal van dat van een decaan. In Nederland geldt dat de meeste genadig kort zijn - het 'hora est' verdient mundiale navolging - en dat ze daardoor wellicht ook gewoon goed geworden zijn. Maar hier een wetmatigheid uit afleiden als zouden kwaliteit en lengte omgekeerd evenredig zijn, gaat te ver. Dat bleek althans vorige donderdag op de Dies.
Dit jaar stond de Dies-viering in het teken van het afscheid van Frank van der Duyn Schouten als rector magnificus en het aantreden van diens opvolgers Philip Eijlander. Dit 'verhangen' van de rectorsketting duurde bijna twee en een half uur, maar het was de moeite waard. Vooral de toespraak van de afscheid nemende rector was meesterlijk. Een schitterende mengeling van humor en ernst, waarbij het centrale thema - het streven naar excellentie - op elk moment als een rode draad doorheen de toespraak liep zoals het door de ambtsperiode van de rector zelf liep. In zijn 'Ad infinitum' ('Tot in het oneindige') toespraak legde de scheidende rector gemakkelijk meer lagen dan Umberto Eco in zijn 'Naam van de roos'. Met de opvallende consistentie en coherentie van zijn toespraak illustreerde hij eens te meer de even opvallende consistentie en coherentie tussen zijn 'zijn' en zijn 'doen' de voorbije tien jaar. Zoals ook uit de toespraken van diverse vertegenwoordigen van onze universiteit en de andere Nederlandse universiteiten doorscheen is zijn rectoraat vooral gekenmerkt door grote beginselvastheid, humaniteit en een doorgedreven ambitie om onze instelling aan de top te brengen. Het is alleen een groot mens die deze zaken met elkaar kan combineren en blijvend verzoenen.
Intussen ligt de Dies al weer een halve week achter ons. De voorbije twee dagen was ik in Corsendonck te vinden, voor de halfjaarlijkse hei-sessie met het College van Bestuur en de decanen. Laat me hierover maar één ding zeggen: iemand uit Corsendonck heeft dit weblog gelezen en eruit geleerd dat het eten vorige week goed was. Anders was wellicht niet hetzelfde menu geserveerd.
Prof. Randall Lesaffer
Randall R.C. Lesaffer (1968, Brugge) studeerde rechten en geschiedenis aan de Universiteit Gent en de K.U. Leuven. In Leuven promoveerde hij in 1998 tot doctor in de rechten op een proefschrift over vredes- en alliantieverdragen van de 15e tot de 20e eeuw. Sinds maart 1999 is hij hoogleraar rechtsgeschiedenis in Tilburg, waarbij hij zich richt op de geschiedenis van het volkenrecht van de 15e tot de 18e eeuw. Lesaffer geldt als een internationale autoriteit op dit gebied. In 2008 werd hij benoemd tot decaan van de Faculteit Rechtswetenschappen.