tag:blogger.com,1999:blog-28631749553342329502024-03-08T06:32:41.375+01:00Weblog Prof. Randall LesafferDecaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comBlogger122125tag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-10838316834102422982011-03-10T10:03:00.003+01:002011-03-10T10:12:32.271+01:00Vanaf nu word ik kort en bondigTwee weken terug hield ik mijn 'last lecture'. Intussen is al tweemaal gebleken dat dit niet klopt. Maar dit is wel mijn - voorlopig? - laatste blog als decaan van de 'Tilburg Law School' want ik stop ermee. Neen, u hoeft niet 'oh' te roepen. Ik hoor het toch niet. En een reactie-mogelijkheid heb ik nooit gewild.<br />Ik zou vele goede redenen kunnen aanhalen waarom ik er mee stop. Bijvoorbeeld dat ik moet inloggen met <a href="mailto:...@uvt.nl">...@uvt.nl</a> en dat dit dus <a href="mailto:...@tilburguniversity.edu">...@tilburguniversity.edu</a> wordt en ik dan te veel letters moet typen. Of omdat niemand het leest want iedereen parkeert nog altijd zijn karretje straal in het midden. Of omdat ik binnenkort begin te tweeten (dat is iets doen op twitter.com) omdat Han Somsen zo blij lijkt dat hij dat ook mag gaan doen. Of omdat Jonathan nu veel interessantere verhalen kan bloggen uit Sydney en ik niet veel meer reis dus daar niet tegenop kan.<br />Maar de waarheid is gewoon dat de inspiratie 'in dit genre' een beetje op is en het dus tijd is voor iets anders. Twitter. Daarbij beloof ik niet dat ik meer zal tweeten dan ik blogde, maar wel dat ik beknopter zal zijn.<br />Zo, dan rest mijn niets dan de hoop uit te spreken dat u enig plezier aan mijn blogs hebt beleefd. Indien niet, dan is dat niet erg. Ik heb er vaak plezier aan beleefd.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-20395282322013585052011-02-10T16:17:00.003+01:002011-02-10T16:28:00.579+01:00Nel mezzo del cammin di nostra vitaDeze middag aan het begin van de vergadering van het Faculteitsbestuur vroeg Mat van Essen me waarom ik er mee zou ophouden. Voor hem lag de laatste editie van 'Univers' met daarin de aankondiging dat ik op 24 februari mijn 'last lecture' geef in DZ01.<br />Dat klopt, maar hopelijk ook niet natuurlijk. Ik heb liever iets in de zin van de laatste van de eerste helft - maar dat klinkt niet natuurlijk.<br />De 'last lecture' is een idee van 'Extra muros', de vereniging van de studenten 'Liberal arts'. Er zit een beetje een luguber - nou ja, een beetje? - tintje aan want de inspiratie komt van een Amerikaanse professor die gehoord had dat hij nog 4 maanden te leven had en die dus echt zijn 'last lecture' heeft gehouden. Ontdaan van deze dramatische omstandigheden blijft daarvan over dat aan een docent wordt gevraagd om een college te geven met als insteek: 'Als u nu zou weten dat dit je laatste college is, welke boodschap wil u dan meegeven aan je studenten'.<br />Mijn voorgangers, waaronder ook onze Willem Witteveen, hadden zoveel te vertellen dat de 'last lecture' intussen is uitgegroeid tot een groot gebeuren, met veel aandacht, publiek, 'life streaming' - schijnt te betekenen dat u kunt volgen vanop uw kamer - en zelfs pers.<br />Jammer genoeg kom ik niet veel verder dan de gedachte dat ik hoop dat ik tijdens mijn 'last lecture' niets meer te zeggen heb omdat ik me al een leven lang ten volle heb gegeven. Maar dan kan ik best anderhalf uur over praten. En wat mooie verhaaltjes over verzinnen.<br />Komt u dus vooral luisteren, dan hoort u 'My seven stories of wisdom'. En vragen stellen, dat mag ook. En borrelen daarna. Donderdag 24 februari, 14.00 uur, DZ 01.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-10307948920442157732011-01-21T15:03:00.003+01:002011-01-21T15:18:44.839+01:00Academisering met de glimlachGisteren vond de Facultaire Onderwijsdag plaats in Goirle. De hele dag debatteerde een kleine 100 collega's en studenten over de vraag hoe wij onze hervormde juridische bacheloropleidingen de komende jaren meer academisch kunnen maken. Voor de gelegenheid was de decaan van de rechtenfaculteit van de Katholieke Universiteit Portugal in Lissabon, Luis Fabrica, naar Tilburg afgekomen. In zijn faculteit, die rustig een van de meest innovatieve en internationale van het Iberische schiereiland mag worden genoemd, voerde hij de voorbije jaren een grondige onderwijshervorming door waarmee de faculteit zich uit een diepe crisis wist te tillen. In zijn toespraak wees hij op de sterkten en de zwakten van zijn faculteit en zijn eigen beleid. Zijn eerlijk recht-toe-recht-aan verhaal was meteen een goede opzet voor de discussie.<br />Voor het Faculteitsbestuur was dit een leerrijke dag. We hebben heel wat nieuwe ideeën genoteerd, maar vooral ook het enthousiasme opgemerkt van onze docenten voor het onderwijs, en het brede draagvlak dat bestaat om onze onderwijsambities scherper te stellen. Wie twee academici samen zet, heeft natuurlijk meteen twee opinies, en als het juristen zijn drie, maar toch viel op dat er over een aantal basisaannames grote consensus bestaat. Ik som er een paar op: studenten zijn van nature positief ingesteld en graag bereid tot leren, maar om de een of andere reden slagen we er met zijn allen - docenten en studenten - niet voldoende in om dat tijdens de bachelorjaren om te zetten in positieve betrokkenheid; academisering betekent vooral dat we onze studenten kritisch en zelfstandig leren nadenken; kennis en inzicht van en in het positieve recht bijbrengen blijft onze kerntaak maar is niet meer voldoende. Het is nodig om te internationaliseren en studenten te leren van buiten uit over het recht te reflecteren. Dit 'bijstapelen' is geen 'zero sum game' want als studenten nu 28 uur werken is er ruimte om te verzwaren, maar ook en vooral kunnen we door onderwijs meer als een wederzijdse actieve interactie tussen studenten en docenten te organiseren binnen hetzelfde aantal uren meer resultaat bereiken ook. Tenslotte bleek ook duidelijk het draagvlak om meer vak- en vakgroepoverschrijdende samen te werken, te coördineren maar ook te beslissen. Zoals Ger van der Sangen het zijn: de vrijheid van docenten en departementen slaat op de inhoud, niet op vorm - de manier waarop we het onderwijs organiseren.<br />Tenslotte leerde ik nog iets. 's Avonds tijdens een diner vroeg Stavros Zouridis aan onze gast wat hij vond van onze faculteit. Hij stelde dat wat hem het meest was opgevallen dat er zoveel gelachen was. Of hoe een goede sfeer tot in het buitenland een onderscheidende kwaliteit is.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-44283463069785196542011-01-12T14:20:00.004+01:002011-01-12T14:33:48.518+01:00De rust is weer voorbijDe vrede Kerstperiode is weer voorbije ne het nieuwe jaar is intussen goed en wel gestart. Zelfs de late vakantiegangers - waaronder 'yours truly' - zijn al een paar dagen terug, de borrels zijn grotendeels achter de smaakpapillen verdwenen en het 'beste wensen' klinkt steeds zeldzamer en haastiger geroepen door de corridors van gebouw M. Maar het is nog niet te laat voor mij om u allen - aan wie ik dat nog niet op een ander moment deed - ook het allerbeste toe te wensen voor 2011. Moge het een bron van vele goede herinneringen worden, om het met de insteek van de historicus te zeggen.<br />Het nieuwe jaar brengt voor onze Faculteit ook een grondig herschikt bestuur. Zoals u weet hebben we eind 2010 onze beide vice-decanen, Theo de Roos en Jonathan Verschuuren uitgezwaaid. Per 1 januari zijn dan Stavros Zouridis (onderwijs) en Han Somsen (onderzoek) aangetreden. Voor Stavros is de overgang wat geleidelijker gegaan omdat hij al sinds september voor 1 dag per week een deel van het takenpakket van de vicedecaan onderwijs op zich had genomen.<br />Met Stavros en Han komen twee mensen met frisse ideeën, groot enthousiasme en tegelijk heel wat bestuurlijke ervaring in het Faculteitsbestuur. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik mijn laatste twee jaar als decaan met een prima ploeg zal kunnen verder werken. Al besef ik ook dat er door deze vervanging een bepaald evenwicht uit het bestuur is gehaald. Immers, de voorbije tweeënhalf jaar zat tegenover de wat - zullen we het exuberante noemen? - Theo, Mat enne, ja, yours truly, nog altijd de rustige en bedachtzame Jonathan ... Wel, laat me zeggen, het worden boeiende bestuursvergaderingen. Maar ik beklaag de secretaris van het bestuur. Enfin, eenmalig, als goed voornemen voor 2011.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-8402636416367185822010-12-24T13:23:00.003+01:002010-12-24T13:36:34.036+01:00We ronden het jaar niet af zonder goed nieuwsIk had u nog goed nieuws beloofd voor vandaag. En dat is er: vanaf 1 april 2011 keert Ernst Hirsch Ballin terug naar onze faculteit. Ernst Hirsch Ballin werd al in 1981 voor het eerst hoogleraar, toen op de leerstoel Staats- en Bestuursrecht, hoogleraar aan de Tilburgse rechtenfaculteit. Na zijn eerste periode als Minister van Justitie keerde hij in 1994 terug naar de faculteit, toen als hoogleraar Internationaal Recht, wat hij bleef tot zijn herintrede in de regering in 2006. Ernst geldt als een van de meest vooraanstaande specialisten in Nederland van het staats- en bestuursrecht. In onze faculteit stond hij mee aan de wieg van talrijke initiatieven en ontwikkelingen, en daarmee was hij mee verantwoordelijk voor de groei en bloei van onze faculteit. Ernst Hirsch Ballin wordt vanaf 1 april hoogleraar Nederlands en Europees Constitutioneel Recht bij het nieuwe Departement Publiekrecht, Encyclopedie en Rechtsgeschiedenis (PER). Voor de nieuwe groep en de nieuwe onderzoeksprogramma's van PER betekent de terugkeer van Ernst een belangrijke versterking die bovendien op een goed moment komt. Uit het gesprek dat ik met hem had spraken bij Ernst de ambitie en het enthousiasme om een nieuw mooi hoofdstuk mee te helpen schrijven in het boek van de geschiedenis van onze faculteit.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-5135804374978620362010-12-23T17:25:00.006+01:002010-12-24T10:17:44.080+01:00Lachend het jaar uit (with a small cliffhanger)Deze middag zijn we met het faculteitsbestuur, aangevuld met Heleen Celen, student-adviseur bij het Onderwijsberaad en Hein Coppes, gaan eten. Dat doen we niet vaak, maar er was dit keer meer dan goede reden toe. De lunch gold als verlaat en tegelijk vervroegd afscheidsdiner van een paar leden van het bestuur. Verlaat voor Irene De Boer, die de vorige twee academiejaren student-adviseur van het bestuur was. Zij had erop gestaan dat het in september geplande diner werd uitgesteld omwille van mijn afwezigheid - toen wel te verstaan, niet nu. Dat apprecieer ik zeer. Ik heb de inbreng van Irene in het bestuur altijd erg gewaardeerd en heb er veel aan gehad. Bovendien hadden wij, zoals met alle collega's in het bestuur, een uitstekende samenwerking en was de sfeer altijd prettig.<br />Vervroegd voor de twee andere 'feestvarkens', omdat het natuurlijk een uitgebreid en langdurig diner had moeten zijn, à la Belge, maar daarvoor was geen moment meer te prikken in de agenda's. Dus maar een lunch. Wat natuurlijk goed is voor het krappe faculteitsbudget.<br />Die 'met-voor-een-lid-van-het-bestuur-niet-eetbare-dieren-vergeleken andere feestelingen' waren natuurlijk onze beide vice-decanen, Theo de Roos en Jonathan Verschuuren. Theo en Jonathan nemen na respectievelijk 31 en 36 maanden dienst afscheid. Theo gaat iets vroeger dan aanvankelijk gepland weg omdat hij raadsheer wordt in het Hof Den Bosch. Voor Jonathan zit zijn termijn van drie jaar er helemaal op.<br />Ik denk dat we mogen zeggen dat we met dit bestuur de voorbije jaren heel wat werk hebben mogen verzetten. Het is hier niet de plaats om daar diep op in te gaan maar ik roep gewoon wat dingen: het strategisch plan, het nieuwe financierings- en beoordelingssysteem onderzoek, het nieuwe aio-contract en de hertekening van de facultaire promovendipool, de redesign bachelor, het begin van de academiseringsdiscussie, de onderzoeksvisitatie, de onderwijs mid term review en accreditatie, een versnelling in de internationalisering, een verjonging in het hooglerarenbestand, en dit allemaal onder een saus van begrotingsdiscipline. Je kan daar nog veel aan toevoegen, maar een ding is zeker: zonder het harde werk van onder meer Jonathan en Theo en zonder de uitstekende sfeer van samenwerking en vertrouwen die er heerst, had dit allemaal niet gekund. Voor het overige zal ik hier niet veel meer weggeven over de beide heren. U kent hen, en ik heb hen vorige week op de Kerstborrel uitgebreid toegesproken. Maar ik wil dit nog meegeven: ondanks het harde werk en het vaak hektische ritme waaronder zo'n bestuur werkt, we hebben toch ook veel gelachen. En daar zit het feit dat beide vice-decanen allebei de belangrijkste twee kwaliteiten van een bestuurder hebben voor veel tussen, met name humor en optimisme.<br />Intussen wens ik u allen fijne kerstdagen en een jaar waarin u die kwaliteiten ook mag hebben en er ten volle van mag genieten bij anderen. En dat u er reden toe hebt.<br />En oh ja, er is nog een bijzondere reden tot optimisme voor het nieuwe jaar in onze faculteit. Maar die vertel ik u morgen pas.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-61578155849891066232010-12-21T15:53:00.004+01:002010-12-21T16:25:56.893+01:00De wereld inU hebt het wellicht al gezien, op de nieuwe webpagina van onze faculteit is sinds enkele dagen de link naar mijn blog weer verschenen. Daarmee heb ik dan toch mijn eigen blog in snelheid kunnen nemen.<br />Een paar dagen voordien ben ik immers terug op de decaansstoel geland, al zit ik daar in de praktijk weinig op en loop ik er meer in de buurt van rond ... Nochtans zou dat moeten. Zoals dat met Pfeiffer gaat, moet en wil ik het nog een (onbepaalde) tijd wat rustiger aan doen en het aantal uren wat beperken - dichter bij de officiële 40 dan voorheen het geval was en voor velen van ons het geval is. Op zich is dat geen kwalijke zaak. Het is, laat ons positief blijven, een kans om meer te focussen en de efficiëntie op te drijven. Het schijnt dat dit altijd beter kan. Maar tussen droom en daad staat de realiteit van een overvolle agenda.<br />Maar niet geklaagd, het geeft een goed gevoel om weer in Tilburg, tussen de collega's, en in de wereld van elke dag te staan. En bij mijn terugkeer op het decanaat hoort natuurlijk het prettig weerzien met een aantal van de leuke kanten van de baan, de 'perks of the job'. Een ervan is het mogen meemaken en het 'pro rectore' voorzitten van doctoraatsverdedigingen. Gisteren stonden er twee van onze promovendi in de aula.<br />Junwei Fu verdedigde gisteren zijn studie over het Europese en Chinese contractenrecht. Junwei, die uit China afkomstig is, werkte de voorbije drie jaar onder leiding van Jan Vranken en zijn tweede buitenlandse promotoren aan een vergelijkende studie over de autonomie van contractspartijen in het recht van zijn land en het Europees privaatrecht. Junwei is een brok energie die erin slaagde zijn werk binnen drie jaar af te ronden. Zijn Chinese afkomst en zijn kennis van de taal en de rechtscultuur enerzijds en zijn langdurige aanwezigheid in het Westen anderzijds plaatsen hem in de nog steeds vrij unieke positie om beide rechtsculturen te begrijpen en met elkaar te confronteren. Zijn binnen het Departement Privaatrecht zowat spreekwoordelijke werkkracht is ervoor verantwoordelijk dat hij op 26 jaar al een indrukwekkend parcours heeft doorlopen op drie continenten, in China, in Amerika en in Nederland.<br />Na Junwei stond Klaas Dijhoff in de aula, gewezen aio bij Rechtsgeschiedenis maar nu lid van de 2de Kamer. Bij deze promotie hoefde niemand 'pro rectore' optreden, de rector deed het zelf. Willem van Genugten en ik flankeerden hem als promotoren.<br />Klaas heeft een proefschrift geschreven over de relatie tussen wapentechnologie, oorlogvoering en oorlogsrecht. In zijn boek maakt hij een analyse van de interactie tussen deze drie grootheden en van de uitdagingen die technologische vernieuwingen stellen voor het oorlogsrecht. Van Klaas en zijn boek is waar wat men zegt over een baas en zijn hond: ze zijn met de jaren steeds beter op elkaar gaan lijken, maar in dit geval is het wel duidelijk wie van de twee daarvoor verantwoordelijk is. Het boek van Klaas is vlot geschreven en leest eigenlijk meer als een groot essay dan als een klassiek proefschrift. Het zit vol met ideeën en krachtige beeldspraak die deze ideeën tot leven brengen. Maar onder deze vlotte stijl zit ook een scherpe analyse en een uitgebreide bronnenstudie die Klaas heeft toegelaten in het oorlogsrecht een aantal inherente dilemma's te definiëren die de relatie tot technologie mee bepalen.<br />Bij al het jonge geweld van de twee spraakwatervallen die gisteren in de aula stonden, schoot er me nog een kleine gedachte door het hoofd. Hoe verschillende deze twee jonge doctors zijn, ze hebben een ding gemeen. Hij zijn twee voorbeelden van een generatie voor wie de wereld het echte referentiekader is en wellicht nog meer zal worden, en die in Tilburg een stuk van de weg naar die wereld hebben gevonden.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-63100687317027909352010-11-04T14:55:00.003+01:002010-11-04T15:10:52.392+01:00PerspectiefEen paar opmerkzame collega's hebben het al gezien, maar sinds kort is de grijze Alfa met Belgische nummerplaat weer in de garage verschenen. Inderdaad, na bijna twee maanden afwezigheid ben ik weer in Tilburg opgedoken.<br />Het kan dus zijn dat u mij vandaag of de komende weken door gebouw M ziet lopen. Vergis u dan niet; ik ben er wel en ben er niet. Dat is niet de decaan die daar loopt, tenzij u het grijze hoofd van Willem naast het mijne ziet. Ik ben nog, en dat zal nog een paar weken duren, in een inloopperiode waarin ik geleidelijk aan het werk hervat, dit in de schaduw van de brede schouders van Willem die tot mijn volledig herstel het decanaat blijft waarnemen. In die periode neem ik wel stelselmatig een groeiend aantal afgelijnde taken op, zoals onder meer de portefeuille internationalisering.<br />Voorlopig vindt u mij dan ook niet op de tweede verdieping, maar op mijn kamer op de vierde, bij wat nu nog het Departement Encyclopedie en Rechtsgeschiedenis is maar straks deel gaat uitmaken van het grote Departement Publiekrecht, Encyclopedie en Rechtsgeschiedenis. U mag dat zien als een uitnodiging om even langs te lopen, maar op voorwaarde dat u mij dan niet komt vertellen dat ik het rustiger aan moet doen. Ik heb momenteel al een halve dagtaak om dit voortdurend te mogen aanhoren en driftig knikkend te beantwoorden. Bovendien krijgt u het later terug als ik weer helemaal terug ben en u een dringende afspraak wil. Kortom, u merkt het, ik heb weer PERspectief.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-91885312726773597172010-09-08T15:48:00.003+02:002010-09-08T16:18:41.741+02:00Deze week werd het academiejaar officieel op gang geschoten. Ik was er niet bij, want was ziek thuis. Het heeft even geduurd voor men gevonden had wat er aan de hand was, en het heeft mij even gekost voor ik wist onder welke naam deze veelnamige ziekte in Nederland bekend is. Wat wel handig is aangezien me de kracht ontbreekt de symptonen te omschrijven.<br />In Vlaanderen noemen we het klierkoorts, in het medicinaals is het mononucleosis infectiosa en het wordt veroorzaakt door het virus van Epstein-Barr. Onverlaten mailen me graag dat het de 'kissing disease' is maar in Nederland is het dus bekend als de ziekte van Pfeiffer. Ik kan die keuze smaken. Ik zie haar ook graag acteren. Vooral in Dangerous Liaisons, en Dangerous Minds. Maar minder in Dangerous Virus.<br />Hoe dan ook, ik ben voor een tijdje buiten strijd, weken, misschien langer. Er moest dus een oplossing komen voor het decanaat en die is, dat hebt u intussen wel vernomen, gevonden. Willem van Genugten is bereid om in te springen en zolang nodig het decanaat waar te nemen. Ik wil hem daarvoor danken. Het is voor een drukbezet man als hij niet evident zomaar even snel alles overhoop te gooien en dit op zich te nemen. Maar hij heeft geen seconde geaarzeld toen ik hem de suggestie deed.<br />Ik van mijn kant heb begrepen dat ik strikt rust moet houden. Ik zal nu eens zien of ik daarvoor talent heb. U begrijpt dat dit dus voorlopig mijn laatste blog is. Of Willem dit overneemt weet ik niet. U merkt het wel als er een mooie foto op de homepage van de Faculteit verschijnt.<br />Tot over een paar weken ...Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-25488300309968424202010-08-24T11:07:00.004+02:002010-08-24T20:44:06.183+02:00Een nieuwe herfst een nieuw geluid.Zo, de stofjas is weer aangetrokken. Sinds gisteren ben ik na een vakantie van vier weken opnieuw aan de slag gegaan. Een paar dagen Spanje, een paar dagen Frankrijk en tussendoor twee weken in de mooiste stad ter wereld - weer eens iets anders na al dat reizen vorig academiejaar.<br />Tijdens de vakantie bereikte ons erg goed nieuws. Na onze 1ste plaats in de landelijke ondezoeksvisitatie scoorde onze faculteit een nieuw belangrijk succes. Onze Tilburg Graduate Law School kreeg een subsidie van 8 ton toegekend uit het Graduate Programme van het NWO. Ze is daarmee één van de tien onderzoeksscholen die de eer te beurt valt. Naast het feit dat dit betekent dat we vier extra aio's kunnen werven het volgende jaar, is het ook een erkenning voor het werk van onze onderzoeksschool en het onderzoeksklimaat in onze Faculteit. Onze vicedecaan onderzoek, Jonathan Verschuuren, mag glimmend van trots beginnen aan zijn laatste semester in functie. En degenen die aan de aanvraag meewerkten, niet in het minst Hans Sonneveld, mogen zich met een mooie pluim getooid weten. In 2011 zullen we daardoor maar liefst 12 aio-plaatsen kunnen financieren. Omdat de open competitie bij NWO verdwijnt moeten we sowieso een nieuw systeem ontwikkelen voor de verdeling van de intern gefinancierde aio-plaatsen. Daarvan wordt de komende weken werk gemaakt.<br />Verder belooft het een drukke herfst te worden in de Faculteit. Net voor de zomer werd de 'redesign bachelor' goedgekeurd. Het komende academiejaar zal deze programmahervorming worden geïmplementeerd zodat we per 1 september 2011 met het nieuwe programma kunnen starten. Intussen loopt ook de discussie over 'academisering en intensivering' van het bacheloronderwijs. Deze zou voor het einde van 2010 moeten worden afgerond.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-5980783767806628532010-07-15T14:33:00.003+02:002010-07-15T14:45:00.759+02:00De stofjas gaat bijna uit.Ik weet niet of u daar in Nederland ook mee te maken hebt, maar in Vlaanderen word ik nu al weer twee-drie weken voortdurend gevraagd hoe de vakantie bevalt. Pijnlijk als je nog druk doende bent met vanalles af te handelen en intussen nog snel een artikel of twee bij elkaar aan het pennen bent. Maar alle berichten die deze dagen in de Vlaamse kranten staan over onderfinanciering van het wetenschappelijk onderzoek ten spijt, blijft eenieder in Vlaanderen jaar in jaar uit in de waan dat academici volledig meeleven op het ritme van de studenten, en dat dit ritme zoals vroeger voorziet in een lange vakantie tussen eind juni en half oktober. Reageren met verhalen over 'wetenschappelijk onderzoek' haalt niets uit. Zolang je niet in een witte stofjas gevaarlijke producten van het ene buisje in het andere overgiet of wreed vermoorde microben onder een microscoop legt, doe je daar niet aan. En bij de opmerking dat ik nu decaan ben, lijkt men vooral toch te denken dat het opmaken van lesroosters voor het volgende academiejaar nu toch ook weer niet zo erg kan zijn. Ik zal het maar niet aan Marjolein vertellen zeker?<br />Maar goed, we nemen het met de glimlach want nog negen dagen en ik ga echt met vakantie. En net zoals alle collega's in de faculteit doe ik dat niet ongeprezen. Ik verwijs natuurlijk naar de landelijke onderzoeksvisitatie. De wereldbeker hebben we nog niet binnen, maar de nationale 'competitie' hebben we toch, opnieuw, met glans gewonnen. Wel niet met gevaarlijke producten of witte stofjassen, en nog minder met microscopen, maar het verschil dat we de voorbije jaren voor de rechtswetenschap hebben gemaakt is dan ook niet microscopisch klein.<br />Tot eind augustus. Wat u ook waar gaat doen, geniet ervan!Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-50734255262515472612010-07-02T09:39:00.002+02:002010-07-02T09:59:15.081+02:00Bewaart u vooral de kalmteAls vertegenwoordiger van een grootse voetbalnatie die nu alle sportieve hoop moet stellen op het dubbelspel in Wimbledon en een ritoverwinning van Philippe Gilbert in de Tour zal ik me maar bescheiden onthouden van enige gescherts en gewoon nederig het hoofd buigen bij zoveel vooruitziendheid, goed geplaatst zelfvertrouwen én spreekwoordelijke Nederlandse efficiëntie.<br />Het is toch wat. Het afscheidscollege van een hoogleraar is een belangrijk evenement. Het behoort tot één van de goede tradities in de Nederlandse en internationale academische wereld die we me recht in ere houden. Aan onze UvT is het daarbij bijna even traditioneel dat die colleges op vrijdag plaatsvinden. Maar gisteren was dat dus anders: het afscheidscollege van Anton van Kalmthout stond voor donderdag ingepland. Teneinde de verwachte en opgedaagde 250 gasten de rechtstreekse aanschouwing van de verpletterende overwinning tegen Brazilië niet te onthouden dus. Toch knap, als je weet dat dit college al maanden eerder was gepland; maar ja de match tussen Nederland en Brazilië stond al in het begin der tijden vast. Het is gewoon de natuur der dingen.<br />Anton van Kalmthout is de derde van onze hoogleraren die dit academiejaar met emeritaat gaat. Net als zijn beide voorgangers maakte hij een lange carrière bij ons. 38 jaar was hij in dienst van onze Faculteit, eerst bij Rechtsgeschiedenis, en vanaf 1979 bij Strafrecht. De voorbije zeven jaar was hij hoogleraar. Zoals de rector gisteren zei, op dat gebied was hij een laatbloeier. Ik wil eraan toevoegen dat hij in menig opzicht ook een hoogbloeier was.<br />Ik ken niemand die werelwijd zoveel gevangenissen van binnen heeft gezien als Anton; maar alleen onze faculteit heeft hem binnen kunnen houden. Anton van Kalmthout heeft op het gebied van het penitentair recht en het vreemdelingenrecht nationaal en internationaal zijn sporen verdiend als wetenschapper. Maar meer dan dat is hij vooral ook een geëngageerd wetenschapper en mens. Als wetenschapper is hij iemand die nooit aan de kant is blijven staan, maar juist de zelfkant van de samenleving heeft opgezocht om het verschil te maken voor de zwaksten in die samenleving. Als specialist penitentiair recht keek hij niet van buitenuit naar de gevangenis, maar stapte met zijn kennis in het beleidsadvies en nam actie. Hij is het soort wetenschappen die wil weten om te veranderen. Als je dat dan doet om op te komen voor de zwaksten, dan is daar niet alleen vasthoudendheid en enige koppigheid, maar ook moed voor nodig. Als geëngageerd mens is Anton iemand die nooit zijn wortels, zijn basis heeft verwaarloosd. Ook al strekte zijn actie zich ver buiten de grenzen uit, hij heeft zich ook altijd ingezet voor de directe omgeving, of dit nu de regio, de stad, de faculteit of de eigen onderzoekssectie is.<br />Een paar dagen terug liep ik aan de Universiteit van Nottingham toevallig een vriend van Anton tegen het lijf. In het vooruitzicht van de speech die ik zou moeten geven op de emeritaatsviering, probeerde ik wat anekdotes over Anton aan de man te ontstelen. Of de man nu loyaal wilde zijn of niet anders kon dan het imago van 'gravitas' van Anton te bevestigen weet ik niet, maar hij kwam niet verder dan een verhaal over een kerst die ze samen met hun families in de bergen hadden doorgemaakt, en hoe alles perfect was, tenzij dat er geen sneeuw lag. Tot ze op Kerstdag opstonden, en alles lag wit. 'To us he worked a miracle', zei de man. 'Like he worked miracles for many', wil ik er aan toevoegen.<br />Oh ja, beste Neerlandse lezers, als het onmogelijke gebeurt en Brazilië wint toch, bewaart u dan vooral de Kalmte en zegt u dan gewoon wat Antons vader zou zeggen: 'Wat een toestand!'.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-88042510256744061132010-06-21T11:36:00.004+02:002010-06-22T00:07:18.842+02:00Over oranje en Vlaamse leeuwenmanenGedurende een paar uur was het een bevreemdende ervaring. Heel veel opmerkingen over mijn kledij krijg ik niet in onze faculteit dus deed het vreemd aan dat vorige maandag wel tien mensen iets zeiden over mijn das. Ik had die ochtend lang gezocht naar een das die enigszins paste bij mijn nieuwe overhemd en dat die oranje was nou, daar had ik nog wel iets over gevonden. Ik vond het wel passend als teken van solidariteit met de Vlaamse christen-democraten die de dag ervoor bij de Belgische verkiezingen een Balkenendetje hadden gedaan. En zo mocht ik me een dag baden in positieve reacties en een zichtbaar groeiende populariteit in ons gebouw. Ik beloof nu trouw te supporteren tot na de finale.<br />Over verkiezingen gesproken. De voorbije dagen las ik wat meer in buitenlandse en Nederlandse kranten dan andere. Ik moet zeggen dat voor een Vlaming de duiding van de verkiezingsuitslag in België daarbij bevreemdend overkomt. Bijna alle redacties nemen vrij kritiekloos de lijn van de Franstalige Belgische kranten over als het gaat over de Vlaamse overwinnaar van de verkiezingen, N-VA. Dat dit gebeurt in landen als Frankrijk, Spanje en Groot-Brittannië mag vrij normaal heten; men leest er immers Frans en geen Nederlands. Maar van Nederlandse journalisten mag men toch wat meer nuance verwachten.<br />Vrij algemeen wordt de verkiezingsuitslag in Vlaanderen als een 'ruk naar rechts' gelezen. De N-VA wordt daarbij neergezet als een staatsgevaarlijke, separatistische partij, met volgens bijvoorbeeld 'El Pais', xenofobe ondertoon. Buiten Nederland, en ook een beetje erbinnen, zijn de vergelijkingen met de PVV niet van de lucht.<br />Nu ben ik niet bij de 31,4 % van de Vlamingen die voor deze partij stemden, maar tot enige rechtzetting voel ik me toch wel verplicht. Van een ruk naar rechts was op 13 juni in Vlaanderen geen sprake. In tegendeel, ruim 10 % van de kiezers lieten het extreem-rechtse Vlaams Belang en de rechts-populistische LDD in de steek en ruilden die voor N-VA. In de mate dat N-VA een centrum, hooguit centrum-rechtse partij is, is dit dus een ruks naar het centrum. Het is zonder meer zo dat N-VA streeft naar Vlaamse onafhankelijkheid - dat is op zicht links noch rechts -, maar niet meteen en niet ten koste van alles. De partij is bereid binnen de Belgische context te blijven werken, en zou, zoals nu ook in Franstalig België wordt erkend, wel eens dé laatste kans kunnen bieden om België zo te hervormen - met meer autonomie voor de regio's - dat het land een nieuwe overlevingskans krijgt. Of dat zo uitkomt, valt nog te bezien, maar het is duidelijk dat de partijleider, Bart De Wever, niet van plan is zich in avonturen te storten in deze moeilijke tijden. Misschien moeten de buitenlandse journalisten de Franstalige pers nu maar blijven volgen.<br />Bij al het voetbal- en electoraal geweld van de voorbije weken, zouden we nog vergeten dat er ook nog problemen zijn zoals stalking. Over dit onderwerp verdedigde Suzan van der Aa vrijdag voor acht dagen haar proefschrift in onze aula. Suzan komt uit de eerste lichting aio's van Intervict; zij is intussen de vijfde die haar grote werk kon afronden. Haar proefschrift is een baanbrekende studie geworden over het fenomeen van de belaging, of stalking. Het is een mooi voorbeeld van echt geïntegreerd interdisciplinair onderzoek waarin zij de waarde van de formele juridische instrumenten toetst aan de praktijk en daarbij gebruik maakt van de inzichten van andere wetenschappen zoals de pyschologie. Tijdens haar verdediging toonde Suzan een perfecte beheersing van het onderwerp. Met grote zelfzekerheid en humor wist ze zich staande te houden onder het spervuur van de examencommissie. Als faculteit mogen we blij zijn dat Suzan als universitair docent binnen onze muren blijft werken. Ik vraag me trouwens af of zij opmerkingen heeft gekregen maandag als de zon een oranje schijn geeft aan haar haren? Tenslotte was mijn das, voor zij die van dicht keken, ook eerder roodbruin dan oranje.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-11483069555667011582010-06-10T18:08:00.004+02:002010-06-10T18:21:27.646+02:00Made in Hong KongNa een reis van twee weken langs Hong Kong, Melbourne, Sydney en Singapore ben ik deze week in Tilburg beland. Ik ben pas twee dagen terug maar het hectische ritme waarmee je zo'n afwezigheid dan betaalt doet het wel twee maanden lijken.<br />Maar niet geklaagd; de reis was erg succesvol en leverde allerlei nieuwe contacten, inzichten en ideeën op. De bestemmingen waren zo gekozen omdat het natuurlijk praktisch is een stopover te maken op weg naar het land van de Aussies, maar tegelijk bracht het schema ook een stuk eenheid in de reis. Met de rechtenfaculteiten van Hong Kong University, Melbourne, Monash, Sydney, University of New South Wales en National University Singapore bezochten we zes leidende 'common law' faculteiten in dat boeiende en dynamische deel van de wereld. Singapore en Monash waren al langer partners en daarvan hadden we dus een goed beeld, maar ook de andere faculteiten bleken stuk voor stuk bereid met Tilburg in zee te gaan. Meteen krijgen we heel wat nieuwe mogelijkheden voor studenten- en docentenuitwisseling, maar ook voor samenwerking in onderzoek en Ph D-begeleiding. Machteld Geuskens, onze internationale netwerkcoördinator, komt de volgende weken heel wat mensen bijpraten. Maar wie meer wil weten, kan natuurlijk ook altijd bij haar langs.<br />In feite heeft de openheid van vooral de Australische universiteiten ons verrast. Iedereen wil wel eens 'down under' en Australische universiteiten hebben dan ook keus te over op de academische uitwisselingsmarkt. Maar ook daar merk je net als bij ons een groeiende wens om echt te globaliseren en verder te kijken dan wat men best kent, de eigen regio, of in hun geval, de Anglo-Amerikaanse wereld. Wij moeten op zoek naar meer kennis en inzichten over de 'common law' - en dat ook buiten Engeland en Amerika -, en zij willen meer contact met 'civil law'-instellingen.<br />Maar wat de regio ook bijzonder boeiend maakt om naar toe te gaan als student, docent, of onderzoeker is dat 'het' daar gebeurt. Eén van onze gastheren, de Ierse Schot Tony Carty, nu beland in Hong Kong, zei het treffend: 'Als internationalist wilde ik naar de plaats waar het gebeurt, naar het nieuwe wereldrijk'. Hong Kong, Singapore, Melbourne, Sydney, het waren ooit knooppunten van het Britse rijk. Het worden vandaag, zichtbaar, voorposten van het Chinese rijk. Maar dan van een erg internationaal en multicultureel China. Of om Carty nog eens te citeren: 'Hong Kong en Singapore zijn twee van de mooiste nalatenschappen van het Britse rijk aan de mensheid'. Als het er nu eens niet zo drukkend warm was ...Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-8892548701576079512010-05-31T09:55:00.001+02:002010-05-31T09:56:55.402+02:00De nieuwe Van Genugten boven AziëEen goede twee weken na de reis met de UvT-delegatie naar Argentinië en Colombia mocht ik alweer de koffer en de melatomine inpakken voor een intercontinentale reis. Het verklaart meteen waarom ik er tussendoor niet toe kwam mijn blog aan te vullen. Meer dan eens heb ik de voorbije twee weken onvriendelijke gedachten gehad over degene die dat zo had gepland – ikzelf dus – want het betekende wel dat die weken meer dan uitzonderlijk druk waren.<br />Woensdagavond stapten Machteld Geuskens, onze internationale netwerkcoördinator, en ik op het vliegtuig in Amsterdam. Reisdoel is Australië, met uitgebreide stop overs in Hong Kong op de heenweg en Singapore op de terugweg. Op deze reis willen we de contacten met een aantal bestaande partners – waaronder NUS in Singapore – versterken maar vooral nieuwe partners in dit ooit Britse en steeds meer Chinese deel van de wereld maken. Op de agenda staan mogelijkheden creëren voor studentenuitwisseling – inclusief op Ph D- niveau –, studentenwerving, docentenuitwisseling, en de uitbouw van het ‘Global Law Network’.<br />Het bezoek aan Hong Kong University vrijdag was een succes. De rechtenfaculteit daar is de leidende van Hong Kong maar ook één van de grote centra voor het ‘common law’ in Azië en biedt een intellectueel venster op de wereld van het Chinese recht. Het is deel van onze strategie om goede contacten te krijgen met ‘common law schools’, ook in de economische groeiregio’s van de wereld, om op die manier toegang te krijgen tot kennis en inzichten die complementair zijn aan de onze. Onder meer voor de Engelstalige bachelor kan dit straks van groot belang zijn.<br />Het terrein was goed voorbereid door mijn Ierse vakgenoot ter plaatse, Tony Carty, zodat de onderhandelingen met decaan Johannes Chan vlot verlieten. We hebben een akkoord gesloten voor studenten- en docentenuitwisseling dat ook mogelijkheden creëert voor uitwisseling op aio-niveau en mogelijke ‘joint supervision’. Bovendien is Hong Kong geïnteresseerd om mee te werken aan het opzetten van een ‘Global Law Network’.<br />De ene dag in Hong Kong was jammer genoeg te kort om meer van de stad te zien dan wat een blik van op de tegen de berg aangelegen campus en een hoog gelegen hotelkamer toeliet. Eigenlijk is het gek dan een mens de halve wereld rondvliegt en dan niets te zien krijgen, maar ja, zo is het nu eenmaal.<br />Eén voordeel aan die ellendig lange vluchten is anderzijds dat je eens tijd krijgt om dingen te lezen en door te nemen die al te lang op tafel liggen te wachten. En zo ben ik er ergens boven de Filippijnen eindelijk toe gekomen om het artikel over de VN Verklaring over de rechten van inheemse volkeren en de toepassing ervan in Afrika van Willem van Genugten te lezen. Op zich is het niets bijzonders dat Willem een uitgebreid en voor mij ‘must read’ artikel publiceert, maar dit heeft toch wel iets bijzonders. Het artikel is namelijk verschenen in het American Journal of International Law.<br />Iedereen die een beetje vertrouwd is met het reilen en zeilen in de wereld van het recht weet dat wij juristen er nog niet zijn in geslaagd een duidelijke ranking van tijdschriften op te stellen, en dat dit een aartsmoeilijke klus is. Maar dat neemt niet weg dat iedereen in de wereld van het internationaal recht ook weet dat een bijdrage mogen publiceren in het AJIL voor elke internationalist een hoogtepunt in zijn of haar carrière betekent en dat, als men niet tot de ‘innercrowd’ van de American Society behoort, dit bijzonder moeilijk is en dus aan weinigen gegeven is.<br />Het doet mij bijzonder veel plezier dat dit Willem nu is gelukt. Het is een erkenning van zijn werk als wetenschapper en zijn grote bijdrage aan het vakgebied, maar voor mij ook van het idealisme en maatschappelijke bekommernis waarmee hij het internationaal recht bedrijft. Het is geen toeval dat Willem dit walhalla van het internationaal recht binnentreedt met een artikel over de rechten van zij die er wellicht het minste hebben, de inheemse volkeren in Afrika. Leuk vond ik ook nog dat het artikel ongeveer gelijktijd uitkwam met Willems 25-jarig jubileum aan onze faculteit. Het zet nog eens in de verf dat hij een wetenschapper is die niet alleen voor zichzelf rijdt, maar die daarnaast ook altijd hard en met hart voor de faculteit heeft gewerkt.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-13226031206641843012010-05-11T15:46:00.002+02:002010-05-11T15:49:55.035+02:00Miss Understanding SocietyHet is er weer eens van gekomen: vorige week was ik in het buitenland. Onder leiding van onze rector Philip Eijlander, togen op Koninginnedag Harald Benink (FEB), Fons Maes (FGW, bekend met en van de aarbeien in Chili), Sandra Rincon (Internationale alumni) en Guido van Leerzem (Internationale Office) naar de luchthaven van Charles de Gaulle in Parijs om van daaruit naar Buenos Aires te vliegen. Verder stond ook nog Santafé de Bogota – Bogota voor de vrienden –<br />op het menu.<br />Voor ik verder op de reis inga wil ik even een persoonlijke boodschap meegeven aan één potentiële lezeres. Mevrouw Maes, als u een foto ziet met een schaars geklede, bloed mooie veel te jonge dame in de armen en op de dijen van uw man, wees gerust, hij kan het uitleggen. Het is allemaal een misverstand.<br />Doel van de tocht was het aanhalen van de banden met een aantal universitaire partners en het sluiten van akkoorden met nieuwe partners. Meteen was dit de tweede reis met een universitaire delegatie naar Latijns-Amerika.<br />Latijns-Amerika is voor de UvT een belangrijk wingewest. Na uit Europa en het onvermijdelijke China komt de grootste groep buitenlandse studenten uit dit subcontinent. Colombia spant zowat de kroon in aantallen, gevolgd door Mexico, Brazilië en Chili. Argentinië blijft daarbij achter. Naast het aanhalen van de banden was een tweede doel van onze tocht ‘fact finding’. ‘To understand society’ moet men soms ook eens empirisch onderzoek ter plaatse gaan doen. Zoniet dreigen er misverstanden.<br />En wat hebben we nu geleerd? Laat me het kort samenvatten.<br />Buenos Aires is een mooie stad. Groot, maar uitgestrekt en prachtig gelegen langs de Rio de la Plata lijkt het meer een verzameling dorpen dan een wereldstad. De stad doet haar reputatie als het Parijs van het zuiden alle eer aan. Het is een bruisende mengelmoes van Spaanse, Italiaanse en andere Europese invloeden die tot een heel eigen iets zijn verwerkt. Maar de crisis van 2001, die als het ware een voorafspiegeling was van wat ons en vooral Griekenland nu overkomt, is niet verwerkt. Hoewel het land economisch recht kruipt, heerst er nog een sfeer van vervallen glorie. Aan de Universidad Catolica de Argentina en de Universidad Torcuato di Tella ontmoetten we heel wat mensen met ambitie en visie, maar die moeten opboksen tegen een politieke en economische sfeer van verval. De wetenschap dat Argentinië 100 jaar terug het 7de rijkste land ter wereld was, doet je toch even denken. Ons bezoek was een herinnering aan het feit dat ook onze Europese welvaart een kostbaar en kwetsbaar goed is dat we nooit als vanzelfsprekend mogen beschouwen. Er moet voor worden gewerkt. En werken willen de Argentijnse studenten zeker doen. De reden dat er weinig Argentijnse studenten naar Europa komen is vooral financieel. Sinds de devaluatie van de peso met 75% beschikken ze niet meer over de middelen om in het buitenland te studeren. Misschien moet Nederland er eens aan denken om een bilateraal akkoord voor beurzen uit te werken met dit land waarmee we toch royale banden delen. Vanuit ons perspectief is Argentinië zeker een heel interessant land om studenten en docenten naar toe te sturen. Het onderwijs is goed, het Spaanse verstaanbaar, de cultuur top. Bovendien is een verblijf in het land een studie op zich over de kwetsbaarheid van politieke en economische structuren die Europa en Nederland zich niet kunnen veroorloven te negeren.<br />Bogota was dan weer een heel andere ervaring. Ook al streven wij in Tilburg graag naar de top, een hoogte van 2640 m hakt er bij de gewone stervelingen niet-lange-afstandslopers onder ons toch even in. Maar voor de rest beantwoordde de stad helemaal niet aan de verwachtingen. We waren vertrokken met een vrij negatief beeld van drugs, guerrilla, georganiseerde misdaad en ontvoeringen. Dat bleek, althans wat Bogota en een groot deel van het land betreft, een misverstand. Sinds enkele jaren is de veiligheidssituatie in Bogota onder controle. De stad is nu even veilig als de een andere grootstad en in de wijken waar de universiteiten liggen is er geen speciale reden tot ongerustheid. Bovendien is het historische, koloniale centrum ronduit prachtig en hebben de universiteiten die we bezochten – Los Andes, Rosario en Javeriana – hele mooie campussen. Ook hier is het onderwijs goed en is de bevolking goed opgeleid. De verwelkoming was overal enthousiast. Al jaren ontvangen we in Tilburg heel wat Colombiaanse studenten en zoals vele docenten weten, het zijn goede studenten. Het enthousiasme van de alumni van Tilburg in Colombia is groot, en naast het beurzensysteem dat zij en wij hebben, is dat zeker een factor die ervoor zorgt dat steeds meer Colombianen voor Nederland en Tilburg kiezen.<br />Al bij al maakte Bogota een veel armere indruk dan Buenos Aires, maar de evolutie gaat duidelijk in de goede richting. Bij de vele mensen heerst een sfeer van ambitie én optimisme, van geloof in de mogelijkheid om vooruit te gaan. De mooiste ervaring die ik had was misschien wel het gesprek met twee jonge docentes van de rechtenfaculteit van Javeriana, die gewoon zonder pretenties of zonder omwegen zeiden. ‘Dean Laissez-Faire (zo spreekt men dat uit in het buitenland), help us. We want to become better in research and education, you can help us.’ Tja, als men het zo zegt … Of om wat concreter te zijn. In Colombia wil men vooral meer mensen naar Europa sturen om er een master, maar ook in toenemende mate, een doctoraat te halen. Voor ons biedt dit ook mogelijkheden tot onderzoekssamenwerking met een land dat ons veel kan leren over ontwikkeling, mensenrechten, milieuproblemen en conflictsituaties. ‘Understanding society’ is een ambitie die we in de globaliserende wereld niet alleen meer vanachter de veilige muren van ‘Fortress Europe’ kunnen waarmaken. Daarom is het belangrijk dat ook wij studenten, docenten en onderzoekers naar dit soort landen uitsturen.<br />Tot slot moet ik nog één misverstand uit de wegruimen. Mevrouw Maes, u begrijpt dat er tijdens zo’n reis ook altijd zeker één ontspanningsactiviteit is voorzien. Dit keer was dit een bezoek aan de tangotempel Bar Sur in Buenos Aires. In een klein bruin cafeetje voor een publiek van zes Japanners, drie Amerikanen en ons danste een jong koppel de ene tango na de andere. Wat wij vreesden gebeurde ook. Op een bepaald moment werd uit het publiek een Chinese vrijwilliger gezocht om met de dame te dansen. Dat dit uw Vlaamse Fons was, was onvermijdelijk. U hebt hem tenslotte ook gekozen; dat zij jong en beeldschoon was eveneens onvermijdelijk. Uw Fons heeft het er goed af gebracht; zij heeft hem met veel geduld en begrip de basisknepen van het vak geleerd. Meer moet u er niet achter zoeken, uw Fons was even een echte society-man en zij een Miss Understanding Society.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-19538256871343936102010-04-26T11:44:00.005+02:002010-04-26T13:10:00.147+02:00Over cement en sentimentmaVoor de tweede keer in minder dan zes maanden vierde onze Faculteit vrijdag het emeritaat van één van haar vooraanstaande hoogleraren. Voor het afscheid van Theo Raaijmakers in november 2009 was het vele jaren geweest dat we nog zo'n viering hadden meegemaakt. Met Matton van den Berg hadden we vorige vrijdag een tweede; de komende 2-3 jaar volgt nog een hele reeks.<br />De emeritaatsboom die we thans meemaken is een logisch gevolg van de babyboom aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Die babyboom zelf zal er, samen met de op gang komende democratisering van het universitair onderwijs, wel voor iets tussen hebben gezeten dat in 1963 in Tilburg een rechtenfaculteit werd opgericht. Onder de allereerste studenten en afgestudeerden van onze faculteit was Matton van den Berg. Zijn band met de faculteit gaat 47 jaar terug in de tijd. Bovendien was hij sinds 1970 in dienst van de faculteit, bijna veertig jaar dus. Hij is letterlijk een man van het eerste uur.<br />Maar er is meer dan alleen maar de babyboom om de golf van emeritaten te verklaren. Wat we nu meemaken is het afscheid van wat je de tweede generatie hoogleraren aan onze Faculteit zou kunnen noemen. De viering van vorige vrijdag maakte dat duidelijk. Vooraan aan de tafel zat een aantal emeriti, onder leiding van Mattons leermeester Herman Schoordijk, die de eerste generatie vormden en die de faculteit gestalte gaven in de jaren '60, '70 en '80. Naast hen stond Matton, één van hun eerste studenten en opvolgers, te spreken. Met Theo, Matton en anderen komt nu stilaan de tweede generatie hoogleraar aan de pensioengerechtigde leeftijd. Het zijn deze hoogleraren die de faculteit hebben doen groeien van een kleine en gereputeerde speler in het nationale landschap tot de grote en gereputeerde nationale en internationale topfaculteit die zij nu is.<br />In de 40 jaar van zijn dienstverband en de 18 jaar van zijn hoogleraarschap in Tilburg heeft Matton wezenlijk bijgedragen aan het succes van de faculteit. Dankzij hem heeft het bouwrecht een belangrijke plaats in Tilburg gekregen, en heeft Tilburg een belangrijke plaats in het bouwrecht gekregen. Maar naast een uitstekend docent en onderzoeker die zijn eigen 'school' heeft gemaakt, is Matton ook altijd een teamspeler geweest die nooit te beroerd was om zijn grote bestuurlijke, inhoudelijke en menselijke talenten voor het algemeen belang van vakgroep, faculteit en studenten in te zetten. Zo was hij tweemaal voorzitter van de vakgroep privaatrecht en niet minder dan vijf maal, gedurende tien jaar, vicedecaan onderwijs. Zijn houding van dienstbaarheid aan het geheel is er één die we ook in de derde generatie hard nodig blijven hebben.<br />Tijdens de voorbije decennia is onze faculteit hoog gestegen, ook en zeker op internationaal vlak. Maar hoge bomen hebben diepe wortels nodig. Voor een rechtenfaculteit zitten die in de lokale en regionale gemeenschap, de disciplinaire kennis van het nationale recht en de intermenselijke verhoudingen in de faculteit. Tot dat alles heeft Matton gedurende vier decennia een grote steen bijgedragen. Of om het met een bouwmetafoor te zeggen - na de vele die vrijdag rondvlogen kan er nog wel eentje bij -: Matton heeft als hoogleraar niet alleen een mooie kamer in het gebouw van de rechtenfaculteit gebouwd voor zich, hij heeft ook altijd veel geïnvesteerd in de fundamenten van het hele gebouw. Daardoor is hij diep in het cement van de faculteit doorgedrongen; en zoals vrijdag bleek, ook in het sentiment van vele collega's en studenten.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-36928879055877318492010-04-21T10:03:00.003+02:002010-04-21T10:25:17.966+02:00He's done it again, and so did sheVorig jaar wist Marc Groenhuijsen hem nog op de meet te kloppen en hem van de 10de titel te houden, maar dit jaar vermocht niets hem te stoppen: Erik-Jan Broers is gisterenavond voor de 10de maal tot Beste Docent van FRW verkozen. Misschien ietwat gepikeerd door het feit dat vorig jaar het reeds goed voorbereide kampioenenfeest was verstoord, maakte Erik-Jan Broers er meteen een Merckxiaanse overwinning van: naast het algemeen klassement kopte hij ook de titels voor beste hoorcollegedocent, beste 1ste-jaarsdocent en bachelor Rechtsgeleerdheid binnen. In zijn overwinningsspeech pleitte hij nog net niet voor de afschaffing van alle andere bachelors en de masters in het kader van de 'generalisering' van de opleiding die het faculteitsbestuur zo dierbaar is. Het zou de transparantie ten goede komen, zo dacht hij overduidelijk.<br />Wie denkt dat deze overwinning er vanzelf is gekomen en puur stoelt op talent, vergist zich. Net als zijn belangrijkste imitator John Cleese bouwt Erik-Jan Broers zijn 'performance' op talent én meticuleuze voorbereiding en is hij gedreven door een inhoudelijk en vormelijk perfectionisme. Op zijn blog in Univers geeft hij dit niet prijs, maar zijn huis hangt vol met spiegels, geluidsopname-apparaten en schermen waarop constant life-footing van de grote retoren uit de geschiedenis genre Demosthenes, Cicero of Churchill zijn te zien. Ook welven door de luidsprekers bijna voortdurend golven van applaus en hysterisch gegil. Nu en dan suggereert de sirene van een ambulance dat er weer een groopie is flauw gevallen.<br />De overwinning mag men bovendien vergelijken met de reactie van de betere flandrien in het pre-cancellera-tijdperk die na de nederlaag in de Ronde van Vlaanderen met de vingers in de neus Parijs-Roubaix moest en zou winnen. Erik-Jan heeft de cijfers van vorig jaar grondig bestudeerd en heeft daaruit de volgende conclusie getrokken. Hij dacht en sprak: 'Groenhuijsen, Van der Vorm, Kooijmans, etc, de grote concurrenten, het zijn allemaal strafrechtsmensen. Leenknegt, da's een halve historicus. Dus dat is het, we strijden met gelijke wapens, we hebben de mooiste vakken: strafrecht en rechtsgeschiedenis. Ik moet het mezelf moeilijker maken en een minder evident vak erbij nemen. Dan zullen de studenten het ware pure talent pas echt onderkennen'. Wie zich heeft afgevraagd waarom Erik-Jan dit jaar ook werkcolleges Encyclopedie gaf, weet het nu.<br />Overigens mocht ik gisteren niet van dit gebeuren smaken. Maar ik was toch een fier man. Fier op een faculteit die zoveel goede docenten in huis heeft, en fier op een faculteit die intussen op een ander forum stond te schitteren met één van haar hoogleraren. Gisterenavond was er in Den Haag de tweede bijeenkomst van de UvT-sociëteit. Deze organiseert debatten waarbij academici uit Tilburg hun kennis en inzichten delen met belangrijke maatschappelijke spelers. Gisteren was het aan onze Monica Claes en Geert Corstens, President van de Hoge Raad, om met elkaar in debat te gaan over de verhoudingen tussen Europa en de nationale staten. Monica Claes bracht een begeesterend verhaal waarin ze een lans brak voor de bestaande Europese constructie van 'multilevel governance'. Zij, net als Corstens, wist visie met juridische techniek op zo'n manier te verbinden dat diepgang en duidelijkheid elkaar in evenwicht hielden. Als landgenoot en studiegenoot mocht ik een beetje extra-trots zijn.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-84280978213936799142010-04-20T12:14:00.005+02:002010-04-20T14:25:00.493+02:00Hard werk onder een vleugje flou artistiqueOok vorige week sloten we de werkweek in de faculteit af met twee bijzondere plechtigheden in de aula. Tussen 14.15 uur precies, en 15.00 uur even precies, verdedigde Wilma Rutten van het Departement Staats- en Bestuursrecht haar proefschrift over 'Kwaliteit in de rechtspleging'. Wilma is voor velen geen onbekende in de faculteit. Voor zij naar de unief kwam was Wilma actief in het lager onderwijs. Na de rechtenstudie ging ze als docent aan de slag bij Staats- en Bestuursrecht en ontpopte zich er tot een bekwaam, toegewijd en bij vele studenten geliefd docente. Voor haar was de stap naar onderzoek en een proefschrift een mooie, maar ook moeilijke uitdaging. Met inzet en volharding is zij er nu in geslaagd die stap af te ronden met een stevige studie over de rol van de Raad voor de Rechtspraak in het kwaliteitsbeleid van de rechterlijke macht.<br />Na Wilma was het vrijdagmiddag dan de beurt aan de technologie. Om 16.15 uur zette Ronald Leenes, onze kersverse hoogleraar 'Regulering door technologie' zijn verbale snelvuurmachine-van-ideeën in gang. Ronald maakte de voorbije jaar een steile opgang in het nationale en internationale academische landschap op het gebied van 'law and technology'. Met zijn benoeming tot hoogleraar investeert de Faculteit, in de goede traditie van het huis, in jong talent dat al heel wat heeft bewezen en het nog (veel) ver(der) kan brengen. Ronald maakte de verwachtingen helemaal waar tijdens zijn inaugurele rede. In een erg vlotte stijl bracht hij een ook voor technologische analfabeten zoals uw dienaar makkelijk te volgen verhaal waarin hij de grote praktische en theoretische uitdagingen waarvoor zijn gebied staat wist te duiden. Bovendien was zijn lezing, hoe kan het anders, een voorbeeld van hoe je echt met powerpoint kan werken terwijl zijn inlassing van 'leermomenten' een aardig retro-randje gaven aan het geheel. Sterke inhoud met een stevig vleugje flou artistique, zo kennen we Ronald.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-49893111890272922132010-04-07T23:01:00.003+02:002010-04-07T23:27:16.518+02:00Two days in the lifeIk heb het al eens opgemerkt, dit weblog dreigt de indruk te geven dat decaan zijn een erg eentonige taak is. Dat het een aaneenschakeling is van openingswoorden, academische zittingen en reizen. Maar niets is minder waar, en vandaag wil ik dat beeld voor eens en altijd corrigeren. Het decanaat heeft nog meer ongemeen boeiende kanten. Het volstaat even een blik in de agenda van de voorbije twee dagen te werpen.<br /><br />Dinsdag 6 april 2010<br /><br />7.00 opstaan<br />7.30 vertrek naar Tilburg<br />7.45 vaststellen dat mijn schoenen niet passen bij mijn pak<br />8.00 aankomst thuis<br />8.01 vertrek naar Tilburg bis<br />10.15 aankomst Tilburg na files<br />10.16 eerste koffie van de dag (er volgen er véél te véél)<br />10.17 lezen post, mails behandelen, telefoons, stuk samenvatten over methodentraject in bachelor<br />10.40 kort en plots bezoek van een departementsvoorzitter<br />11.30 afspraak met Maurice Adams en Koen van Aeken over methodentraject<br />12.10 lunch, even aangenaam als ongepland, met Koen, Karlijn van Blom en Trix Jacobs (de luxe-maaltijd was weer eens met friet; is dat de definitie van luxe in Nederland ?)<br />13.00 afspraak met Gert-Jan Leenknegt over methodentraject<br />13.30 mails, mails, mails<br />14.00 afspraak met Rob van Gestel over methodentraject en methodengroep<br />15.00 mails, mails, mails<br />15.30 afspraak met Hylke Annema over buitenpromovendibeleid (als dat een woord is)<br />16.15 afspraak met Hans Lindahl over methodentraject<br />16.45 aan een paar brieven en stukken geschreven, maar vraag me niet meer waarover<br />17.30 en erna: wil u wellicht niet weten<br />22.00 tot 2 uur: vergaderstukken voor woensdag en donderdag gelezen<br /><br />Woensdag 7 april 2010<br />8.00 opstaan<br />8.30 rest vergaderstukken lezen<br />9.15 aankomst faculteit (uit hotel)<br />9.16 eerste koffie<br />9.17 stuk maken voor vergadering 11.30 en mails, mails<br />10.30 bilateraal overleg met Hein van Oorschot (4de koffie, en verreweg de lekkerste)<br />11.10 stuk schrijven voor Hein van Oorschot<br />11.30 erg interessant overleg met nog meer interessante collegae<br />12.15 faculteitsbestuur (broodjes met kaas, banaan was halfrot dus heb ik hem maar genomen en de collega's ervan gered, koffie want anders was er alleen melk of thee)<br />13.30 overleg met Lex Michiels over methodentraject<br />14.00 raad van toezicht van een bijzondere leerstoel<br />15.00 denktank 'Vrouwen in hogere functies'<br />16.20 mails, mails, mails, mails, mails<br />16.45 overleg met Theo de Roos<br />17.30 schrijven stuk methodentraject voor OWB en FB volgende week<br />18.15 diner in mensa met Gabriël van den Brink, even aangenaam als verrassend (friet dus, en geen luxe maaltijd)<br />18.45 verder schrijven<br />19.45 mails, mails mails<br />20.05 Open Fraktievergadering Vrijspraak rond redesign bachelor, samen met Theo de Roos<br />21.50 hotel, stukken lezen voor morgen<br />22.30 tv kijken<br />23.10 weblog maken<br /><br />And yes, if you ask, most of it is really fun.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-65071798961637411732010-04-01T16:35:00.004+02:002010-04-01T16:57:18.369+02:00Na de hamster nu de wolfDe aula van de universiteit was vorige week erg goed gevuld voor de inaugurele rede van Kees Bastmeijer. Zo'n rede is altijd een bijzonder moment in het leven van een faculteit, maar dit keer had het ook voor mij een speciaal tintje. Zoals voor een promotor de verdediging van het proefschrift van zijn eerste promovendus/a altijd een beetje bijzonder is, zo is ook de inaugurele rede van 'zijn' eerste hoogleraar voor een decaan een beetje bijzonder. En Kees is inderdaad de eerste hoogleraar die onder mijn decanaat werd benoemd, en ook de eerste van hen die een oratie houdt.<br />Een inaugurele rede is een wat aparte 'tak van sport' in de academische bedrijvigheid. Het is alleszins één die zijn eigen uitdagingen stelt. Het komt er op aan niet te algemeen te blijven want dan dreigt het verhaal diepgang te kort te komen, maar ook niet te specialistisch te worden, want dan verliest men al snel de zaal. Sommige orators proberen handig tussen dit Scylla en Charybdis te varen, anderen trotseren de gevaren en koersen recht op één van beide klippen af. Kees koos voor een algemeen verhaal, maar deed dit met een intellectuele bevlogenheid en doorleefdheid in zijn onderwerp die hem over de klippen heen zette.<br />Centraal in zijn lezing stond de vraag hoe het komt dat de massa aan regelgeving inzake natuurbescherming die de voorbije decennia op internationaal, Europees en nationaal niveau is ontwikkeld nog zo weinig resultaat heeft opgeleverd. Kees bood daarbij het publiek een inkijk in de intellectuele wortels en geschiedenis van het natuurbeschermingsrecht. Maar wat hij vooral neerzette was een wetenschapper die een grote technische kennis koppelt aan een brede intellectuele en maatschappelijke bekommernis en die staat voor zijn zaak.<br />Met zo'n pleitbezorgers mag het wellicht geen wonder heten dat de wolf naar Nederland wil terugkeren.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-50700622271974240892010-03-26T10:29:00.004+01:002010-03-26T22:53:20.652+01:00Sustainable legal educationDeze ochtend mocht ik namens de Faculteit een kort welkomstwoord uitspreken in het Willem II-stadion op de al weer 11de Juridische Bedrijvendagen Tilburg, georganiseerd door Magister. De Juridische Bedrijvendagen behoren intussen zowat tot het 'vast meubilair' van de faculteit en vormen één van de mooie tradities.<br />Zoals iemand me onlangs zei zijn er in het leven vier belangrijke dingen die het verschil maken tussen geluk en ongeluk: liefde, gezondheid, woonst en werk. Als dat waar is, dan is de stap naar de arbeidsmarkt één van de belangrijke, levensbepalende momenten in een jong leven. Het is daarom ook goed dat Magister én het juridische bedrijfsleven zoveel investeren in deze stap.<br />Vandaag stellen we vast, tegen de achtergrond van de crisis, dat steeds meer mensen ervoor kiezen om te studeren, en om langer te studeren. In juridisch Nederland uit zich dit in een grotere instroom in de bachelor, een grotere zij-instroom in de HBO en een grotere instroom in de master. Dit laatste vaak omdat studenten een tweede master gaan volgen. Daardoor verlengt de formele studieduur van 4 to 5 jaar, en komt ze wat dichter bij wat in vele andere Europese landen de norm is.<br />De vraag stelt zich of dit een goede ontwikkeling is. Mijns inziens is er veel te zeggen voor een verlenging van de universitaire juridische vorming tot 5 jaar. Maar ik zou er niet zozeer voorstander van zijn dit te doen door nog een langere specialisatiefase aan het eind van de studie in te bouwen. Omgekeerd denk ik dat we juist meer algemene vorming, in het recht én buiten het recht, moeten inbouwen in de opleiding. Dit kan dan aan het begin, of verspreid over de opleiding. Liever dan nog wat rechtsvakken bij moeten we extra-ruimte claimen voor vakken als economie, filosofie, geschiedenis, politologie, pyschologie of sociologie.<br />Een specialisatie in het recht aan het eind van de opleiding is belangrijk om een vlotte toegang tot de arbeidsmarkt te verzekeren. Een gespecialiseerde master kan zeker een goed toegangskaartje tot de arbeidsmarkt zijn. Maar even belangrijk, zo niet belangrijker, is dat er daaraan een brede intellectuele en juridische vorming voorafgaat. We leven in een tijd van toenemende beroepsmobiliteit en steeds snellere maatschappelijke veranderingen. Die twee dingen samen betekenen dat vele van onze oud-studenten in hun carrière van straks 45-50 jaar met takken en systemen van recht in aanraking zullen komen waarin ze niet zijn gespecialiseerd aan de unief, of die vandaag nog niet eens bestaan. Juist daarom is het belangrijk het algemeen vormende karakter van onze opleiding te versterken. Dat is de kern van een 'sustainable legal education', meer dan het verwerven van een tweede specialisatie tijdens de studie.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-9868442616880371362010-03-10T19:25:00.003+01:002010-03-10T19:45:30.647+01:00100 and still running!U zult het wel niet bijhouden! Ik doe het ook niet, maar dit computerprogramma vertelt me dat dit mijn 100ste stukje is op mijn weblog. Tijd voor een evaluatieve beschouwing zult u zeggen? Wel, de kwalitatieve evaluatie van dit weblog laat ik aan de lezers over. Zelf beperk ik me, een bestuurder in deze tijd van kwantificering indachtig, tot een kwantitatieve opmerking. Toen ik decaan werd, stelde ik me tot doel minstens één intro per week te schrijven. Als ik goed heb geteld is dit mijn 89ste week als decaan. U kunt dus meteen met mij vaststellen dat dit alvast één doelstelling is waarin ik - voorlopig - ben geslaagd. Of dit representatief is voor mijn hele decanaat, ook dat laat ik aan de lezers over. En nu weet u waarom dit blog geen reactie-mogelijkheid voorziet.<br />Maar goed, als dit stukje representatief wil zijn voor het hele blog, dan kan het natuurlijk, zo zullen de onverlaten onder u denken, maar over twee dingen gaan: reizen of eten en drinken. Daar gaan we dus; of beter daar gingen we dus: vorige week, met het hele faculteitsbestuur naar Lissabon.<br />Hoe lang deze traditie al bestaat weet ik niet, maar het IS traditie dat het Faculteitsbestuur ongeveer om het anderhalf jaar - bij de overgang naar een nieuw bestuur en halverwege de driejarige termijn - ergens een paar dagen op de hei gaat zitten, bij voorkeur op een plek waar geen hei is maar waar bergen, zee, rivieren of gewone mooie cultuursteden zijn. En zo trokken Jonathan, Theo, Mat, Irene, Gülsah en uw dienaar vorige week naar Lissabon. Gedurende goed drie dagen hebben we er zowat alle grote dossiers besproken die momenteel spelen in de Faculteit: de redesign bachelor, de academisering van de bachelor, de Engelstalige bachelor, de geplande operatie tot rationalisering van de interne organisatie en de oefening die het Bureau wordt gevraagd te doen om de eigen werking tegen het licht te houden en waar mogelijk te versterken. Stof genoeg tot discussie dus.<br />Uiteraard heeft zo'n reis ook andere aspecten. Het is een moment waarop je als bestuur eens tijd hebt om goed over de zaken door te praten in ontspannen sfeer, met de nodige distantie van de dagelijkse bekommernissen. Zoiets werkt natuurlijk inspirerend, en we kijken daarbij op geen uurtje nachtrust minder, dat spreekt.<br />Een even goede traditie is dat bij deze reizen telkens een partnerinstelling wordt bezocht. Dit keer was dit de Universidade Catolica de Portugal, waarmee we kort tevoren een uitwisselingsakkoord hebben gesloten. De Rechtenfaculteit in Lissabon -er is ook nog één in Porto - van deze universiteit is één van de meer internationaal gerichte en innovatieve van het Iberische schiereiland. Het is een kleine faculteit met een grote naam. De ontvangst was hartelijk en het bezoek leerrijk. Vooral de aanpak van de Faculteit om de uitval in het eerste jaar drastisch te doen zakken, zonder op het niveau toe te geven - integendeel - was zeker inspirerend. Hetgeen ons meteen extra input gaf voor de academiseringsdiscussie.<br />Ik beloofde nog iets zeggen over eten en drinken. Laat mij kort zijn. Als bestuurders van een Faculteit die gelooft in de empirische studie van het recht zijn we consequent geweest. En ik wil u meegeven dat er in het bestuur een 'vederlichte voorkeur' voor Douro boven Dao bestaat.<br />Oh ja, we zijn ook allen goed teruggekomen. Theo weliswaar zonder portefeuille. Die liet hij achter bij een medepassagier op tram 28. Het is sprekend voor zijn engagement voor de Faculteit dat zijn eerste reactie was: 'Dit maakt me tot voorwerp van studie voor Intervict'. Of hoe empirische studie ook te ver kan gaan.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-72486788623755594182010-02-25T09:42:00.003+01:002010-02-25T10:04:54.817+01:00Le choque des idées, des cultures et des voituresDe teleurstelling was groot deze morgen. Toen ik rond 9 uur na een lange en vermoeiende rit uit de 'Auberge du Bonheur' de parkeergarage onder Gebouw M inzwaaide, had ik verwacht mijn uit de kluiten gewassen statussymbool vlot op een parkeerplaats te kunnen zwieren. Dat viel dus tegen, de parkeergarage stond al vol, of beter 1/3de vol.<br />Degenen onder u die met de wagen komen, of zelfs fietsers die hun stalen ros naast de garage parkeren, zullen het ongetwijfeld ook al hebben gezien. Als de parkeergarage 1/3de vol staat, is ze voor zij die met een grote wagen rijden ook vol. De ruimte tussen twee zuilen die door een al te optimitische binnenparkeergaragearchitect voor drie wagens is voorzien, is eigenlijk maar geschikt voor drie wagentjes, tenzij je spreekt over chauffeurs die echt goed kunnen rijden.<br />Misschien denkt u dat ik dat aan de in België spreekwoordelijke Nederlandse zuinigheid wijd. Niets van aan. Na 11 jaar Tilburg weet ik al dat de calvinistische winden die uit het noorden komen waaien niet opkunnen tegen de warme gloed van het gezellige, ietwat anarchistische Vlaanderen die uit het zuiden komt stralen.<br />Neen, in feite is het een kwestie van verkeerde inschatting vanwege de eerder genoemde binnenparkeergaragearchitect. De man, of vrouw - zij het dat ik hier zeker geen clichés over parkeren wil verbinden aan die laatste nuancering - moet gedacht hebben: dit is een parking voor academici, bijgevolg rijden ze allemaal met kleine wagentjes, want:<br />- ze zijn arm<br />- ze zijn te druk om een gezin te hebben en dus een gezinswagen<br />- ze zijn ecologisch bekommerd<br />- en rijden dus met een aftands of juist splinternieuw ecologisch rijdend Fiatje<br />- en als ze dat allemaal niet zijn dan zijn ze op een leeftijd waarop ze eerder aan een sportmodel of een opgedirkte Smart denken.<br />Goed gedacht, ware het niet voor één ding: de invasie der Belgen. Ik weet niet of u dit historisch perspectief met me deelt, maar uit een empirische studie van 11 jaar ver heb ik het volgende geconcludeerd. Naarmate het aantal Belgen - en Nederbelgen - aan de faculteit is gestegen, is het wagenpark ook in omvang (per wagen) gegroeid. Hoe komt dat? Omdat auto's voor Belgen zijn als huizen: hoe groter het huis, hoe groter ..., neen niet hoe groter het ego, hoe groter het confort, de luxe. Voor een Belg is zijn of haar auto het verlengstuk van zijn of haar woonkamer, of andere geliefde ruimte. Een Belgische aio had het ooit erg toepasselijk over 'haar restaurant'.<br />Hoe dan ook, wat ook de verklaring, er is duidelijk een inspirerende werking geweest op de Nederlandse collega's. Bijgevolg zitten we nu met de gebakken peren.<br />Een oplossing die onze parking 3/3 vol krijgt is er wellicht niet. Maar na lang beraad in het Faculteitsbestuur (dat vanmorgen nog moet plaatsgrijpen) zullen we zeker een oplossing vinden die ons 2/3 bezetting oplevert.<br />Wat dacht u namelijk van het volgende? Stel u eens voor. Morgen, neen niet vrijdag want dan doet u dat wellicht niet, maandag komt u met veel stijl de parkeergarage inrijden, 's morgens vroeg wanneer die nog bijna leeg is. Naar gewoonte maneuvreert u uw vehikel naar het middelste plaatstje tussen twee palen. Wat als u dat nu eens niet deed, en u op het linkse, of indien u in de week van de gemeenteraadsverkiezingen zo geïnclineerd bent, op het rechtse plaatsje zou zetten. Als iedereen dat doet dan kunnen de grote auto's 2/3 plaatsen innemen. Als de mensen met de kleine wagentjes dan wat later willen komen, kunnen zijn gemakkelijk in het midden en via het open dank of de kofferruimte naar buiten kruipen.<br />Want zo was het bedoeld: 100 % bezetting. Laat het ons eens proberen; het kan toch niet zo moeilijk zijn als een wijnkoelkast 100 % vullen.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2863174955334232950.post-48756152879572818582010-02-19T12:11:00.005+01:002010-02-19T14:42:54.090+01:00Academisering door activeringVoor mij ligt het lijvige rapport van de Commissie Academisering. Het ligt omgedraaid, want ik heb net de 53 bladzijden voor de tweede maal gelezen, en dit, het moet gezegd, met stijgende instemming en zelfs enthousiasme. En dat op vrijdag.<br />Een goed jaar geleden stelde het Faculteitsbestuur een commissie in onder voorzitterschap van Maurice Adams om een advies te maken over de academisering van het onderwijs in het 1ste jaar van de juridische bachelor. Dit initiatief vormde als het ware de voorbereiding voor de tweede trap van de raket die mijn voorganger met het project 'activerend leren' in de steigers zette. Opdracht van de commissie was na te denken over de eisen die de veranderende samenleving en context van het recht stellen aan de inhoud en de vorm van waarlijk academisch juridisch onderwijs.<br />Onze Faculteit verzorgt goed onderwijs, dat blijkt uit alle studies. Maar dat ontslaat ons niet van de plicht om onszelf voortdurend kritisch te bevragen. Het landschap van het recht verandert en de generaties studenten veranderen. In die zin is nadenken over een aanpassing van de inhoud en de vorm van het onderwijs geen overbodige luxe.<br />Het rapport is met grote zorg en gevoel voor nuance geschreven. Toch is er een duidelijke, heldere boodschap. De grote sterkte van het rapport is ongetwijfeld dat inhoud en vorm met elkaar worden verweven en elkaar versterken in de visie van de commissie. De essentie van de boodschap is dat een zelfstandige, kritisch denkende student ook een actieve student is, die leert 'houden van de vraag' eerder dan alleen het antwoord dat de docent heeft af te wachten. Bovendien sluit het rapport erg aan op de strategische doelstelling van onze faculteit om de grenzen van het recht, geografisch en disciplinair te doorbreken, zonder natuurlijk de disciplinaire kennis van het recht te verwaarlozen.<br />Het bestuur, de opleidingscommissies, de raad en alle onderwijsactoren in de Faculteit zullen zich de komende weken en maanden over dit rapport kunnen beraden. Het bevat een schat aan ideeën en een consistente visie waar we als faculteit zeker ons voordeel mee kunnen doen. Maar wat ook de uitkomst van het debat dat nu volgt, één ding is zeker. Als we echt een grote stap voorwaarts in de academisering willen zetten, kan dit maar als alle neuzen in dezelfde richting kijken en alle vakken bijdragen tot de realisatie van een gemeenschappelijke visie op activering en academisering. Het langdurig samenzetten van de leden van de commissie was al een eerste stap daartoe, en dat was ook de bedoeling.Decaan Prof. Randall Lesafferhttp://www.blogger.com/profile/17946794570671243012noreply@blogger.com